Lynn Van Hoof

Ik wist het meteen toen je voor het eerst tegen me sprak. Je ronde vormen en pittige karakter pasten perfect bij mij. Samen vlogen we door bochten alsof er redbull op de zijkant stond en in de benzinetank zat. Dat je wat ouder was merkte ik lang niet. Tot nu. Je bent bokkig en koppig, hoest en proest en soms weiger je alles waar je voor gemaakt bent. De tijd om te gaan is gekomen. Je was een goeie leraar, groots in een klein, blauw bakje. ©️ Lynn V.H. 

Begrijp me niet verkeerd, ik heb graag handen op mijn lijf. Dat iemand achter me staat, me vastpakt en mijn ademhaling deelt. Dat mijn haar achter mijn oor wordt gestreeld en er zachtjes  in mijn nek wordt gehijgd.  Dat we samen de heupen wiegen en ik mijn hoofd achterover op de schouder leg. Ik smeek je, Ik doe alles voor je, maar niet de polonaise.  ©️ Lynn V.H.

Wanneer aders wortels zijn die stoeptegels breken op zoek naar water zich het kerven van jaarringen herinneren. Wanneer handen wolken zijn die naar blauwe dagen grijpen zich als dekens om verveelde vingers vlechten. Wanneer ogen oceanen worden die zwijgzaam verdrinken makkelijk maken zich in onbekende dieptes storten.  Dan weet ik: Ik adem graag suikerspin in augustus. ©️ Lynn V.H.

Dit gedicht kwam tot stand na een opdracht bij  Turnhout schrijft : maak een wandeling en schrijf een gedicht van de woorden die je tegenkomt. Ik wandel iedere dag door fabrieken, dus heb daar mijn inspiratie gehaald. Trek alle perslucht uit de tank, blijf stompen en altijd eerst denken, dan doen. Leeg je zakken voor je weggaat, was je handen met extra krachtige microkorrels. Plaats je fiets netjes in de fietsenstalling  en parkeer je auto altijd achteruit in. Alleen zo blijven we extreem veilig. ©️ Lynn V.H.

Het is toch echt werkelijk waar Sint en pieten zitten met de handen in het haar. Wat geef je aan iemand als het toch in de kast belandt? Wat maakt alles koek en ei? wat maakt hen blij? Kruidnoten en chocolade? Blijft liggen in de snoeplade. Een goed boek dan? Niet dat dat nog in de kast kan. Sint en pieten dachten en dachten: "Waar zouden ze wél op zitten wachten." Het kiezen ging niet vlot, dus scheur snel het papier kapot. Nu gaan sint en pieten weer naar huis toe, want met al dat denken zijn ze wel aan vakantie toe. ©️ Lynn V.H.

Het laatste woord is nog niet gevallen, iedereen heeft namelijk altijd wat te zeggen. ©️ Lynn V.H.

Ogen tussen schouderbladen als  mespunten op kippenvelhuid. Ze blijven hangen, persen borst en buik tegen een koude muur en prikken tranen op wangen. Rode wangen verweerd door wind en regen. Lippen kapotgekust branden traan tot zout en laten zich schoonlikken nu alles zich heeft omgedraaid. Blik kruist blik laat  zich ongegeneerd dalen. Wat nu?  Handen wringen zich om elkaar, vingers strelen duimen en adem geeft een sneller ritme aan.  Er wordt gebeten, niet te hard, want pijn is niet het doel. Pijn is een middel. ©️ Lynn V.H.

Je bent te oud voor die kleren, te oud voor dat soort schoenen en te oud voor tekenfilms.  Je bent te oud voor die lach, te oud voor die traan en te oud voor stripboeken. Je bent te oud voor dat verhaal, te oud voor dat ideaal en te oud voor liefdesliedjes. Je bent te oud voor spelen, te oud voor knuffels  en te oud voor verjaardagstaarten. Maar eigenlijk, ben ik nog nooit zo oud geweest. ©️ Lynn V.H.

Mijn zoenweg langs rug, schouders en polsen  graaft als varkenssnuit  in de grond op zoek naar truffels. Mijn vingerafdruk kruipt  als inkt onder de huid als dansende ballerina tussen een melkweg van sproetjes. Mijn kruimelspoor leidt  langs lege paden waar alle vruchten geplukt  naar het peperkoeken huis. Mijn huidhonger naar jou wordt zo nooit gestild. ©️ Lynn V.H. 

Buig voor mij buig en kniel en drink geen wijn die ik niet schonk, eet geen brood dat ik niet brak en meen vooral niet te veel.  Buig voor mij, buig en kniel en lees geen woorden die ik niet schreef, hoor geen leuzen die ik niet verzon, en meen vooral niet te veel. Buig voor mij, buig en kniel en bevrijd geen vrouwen die ik zal straffen, red slechts kinderen die ik zal maken, en meen vooral niet te veel. Buig voor mij, buig en kniel en dat alleen voor mij. En meen vooral niet te veel. ©️ Lynn V.H. 

Vergif vergeeft wanneer het zich overgeeft en levenslang in je huid kleeft. ©️ Lynn V.H.

Zet je tanden in mijn hals, je nagels in mijn schouders en verslind me. Geef me  een slag in het gezicht, knijp mijn keel dicht en verblind me. Maak me kapot, lik mijn wonden en verbind me. ©️ Lynn V.H.

Op zondag zoenen we niet. We lachen en dralen, lanterfanten en draaien om de zaak heen. Alles of niets is belangrijk en we dromen over stoute schoenen en zachte mensen. We knuffelen wat, ademen elkaar in, trekken wat uit en zoenen toch. Want ach, het is zondag. ©️ Lynn V.H.

Het vlies scheurt. Uit de gapende wonde stroomt donkerrood en zwart een regenboog aan stank en pijn, aan wat beter onderhuids was gebleven. Het druipt op de sterielwitte vloer die nooit meer sterielwit zal zijn. Of toch niet daar, daar waar het leegloopt. ©️Lynn V.H.

Ik sta hier vet varken die de hele dag McDonald's ligt te eten op de bank. Ik sta hier dikke walvis die nog nooit een sportschool vanbinnen heeft gezien en vast de 40 niet haalt. Ik sta hier michelinmannetje van de eerste generatie die niet weet hoe een blaadje sla er uitziet. Ik sta hier lelijk, vadsig wijf die het niet appreciëert dat jij tussen haar privéberichten schuift.

Onder zijn grijsblauwe muts omzoomt lang, dunwit haar een oud gekweld gezicht. Felblauwe ogen staren naar kale bomen op het krakend pad onder zijn voeten. Grote, scherpe neus. Lange, wollen jas. Plots stond hij midden in het park.  Ik zag hem voor het eerst tijdens mijn wandeling even frisse lucht even alleen. De sneeuw wordt dikker. Hij kucht wolkjes langs vlokken stapt door, streelt takken, zucht  - maakt sneeuwballen zonder handschoenen. Ik zie hem Ik volg hem  word weer kind in het sneeuw- ballengevecht. ©️Lynn V.H.

Geef me jouw stem de zoetgevooisde woorden van jouw mond naar mijn lippen. De ademhaling die de mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet. Geef me jouw handen de fluweelzachte vingertoppen van pols naar sleutelbeen. De lichaamswarmte die de mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet. Geef me jouw adem de rauwdiepe zuchten  van jouw hijgen naar mijn kreunen. Het verlangen dat het mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet en of ze het horen interesseert me niet. ©️Lynn V.H.

Zo, los door rood! Wat een idioot. Hij zat vast te bidden vergat z'n rem in't midden. ©️Lynn V.H.

Begaande paden horen gewist. Want wat achterblijft in het achterhoofd  zet snel de rem erop. Blik op oneindig vooruit en een kilometerslang bloedspoor  op de hielen. Stappen terug lopen niet wanneer de hals is vastgeschroefd. En we marcheren voort. Omhoog, want omlaag geeft hoogtevrees. ©️Lynn V.H.

De nacht verbergt zich achter de gordijnen ademt zachtjes fluisterwoorden  langs kronkels en plooien, gidst vingers langs scheuren in een schild. Het is een nacht die je normaal alleen in films ziet.* *Het is een nacht - Guus Meeuwis en Vagant ©️Lynn V.H.

Ons bed waar we elkaar gisteren in geur  en kleur beminden  en morgen terugvinden.  ©️Lynn V.H.

Ik ben een machine. Een auto uit '89 met een sensor die een stofje als indringer ziet en  meteen zwarte rookwolken uitbraakt.  De klok loopt al decennia achter en de spiegels zijn aan vervanging toe. Maar ik rij nog, start meestal meteen en af en toe werken zelfs de remmen nog. ©️Lynn V.H.

Het gras is altijd groener aan de overkant. D.w.z. je moet beter  leren tuinieren. @Lynn V.H.

N.a.v. de 2e uitdaging voor NovemberVers, schreef ik dit gedicht voor kinderen. Wat hoor ik daar? Zei muis. Gehik en gesnik? Waarom zijn je tranen zo groot? Olifant snoot Waarom mag ik niet meespelen daar? Vast veel te zwaar en te dik en veel te groot. Muis floot dat vind ik wel erg naar. Spelen wij dan maar? Muis gaf zacht een tik op Olifant's machtige poot. ©️Lynn V.H. 

Plots was het stil, het laatste kruit  verschoten. In Vlaamse modder hoorden ze hoe vogels vrijheid floten. ©️Lynn V.H .  When then Guns fell silent 11-11-18

Er zitten verhalen in de grond, bloed in het  grondwater. Als je drinkt proef je ijzer en klei. Er zitten stemmen in de bomen, stilte in de bladeren. Als ze vallen  hoor je zwijgen  en spijt. Spijt dat de gaten in de klei de handen rood kleurden en zich blauw door de aderen  van het veld scheurden. Klei dat zich snel onder nagels kon kleven waar het zich met zenuwbanen langs generaties deed verweven.

Ik zou willen dat ik kon blijven doen alsof alsof het me niet deert dat mijn woorden stil  mijn handen lam mijn ogen vol Ik zou willen dat jij eens een keer deed alsof  alsof het jou wel deert. ©️Lynn V.H.

Wat zal ik zeggen? Spreken is zilver en zwijgen goud. Maar als je niet je mond opentrekt, ben je compleet  nietszeggend. ©️Lynn V.H.

N.a.v. de uitdaging van creatief schrijven in de eerste week van NovemberVers2024 probeerde ik te boekselen. Ik heb het weliswaar verkeerd begrepen, geloof ik. Toch koos een boek wat ik nooit zou lezen om zinnen te plukken waar ik een gedicht van bouwde. Het boek Prooi! van Kathy Love, is zo in ieder geval wel halvelings gelezen. Starend naar de gesloten deur klonk zijn stem weer als een streling van warm fluweel. - Ik ben je vijand niet. Hij zou zich verliezen, omdat zij hem dwarszat.  - Je wordt nogeens mijn dood   en dan noem je mij verdorven. Voor haar zou hij geduldig zijn, deze uitdaging was wel aan hem besteed. Misschien  was ze een dwaas. Ze stond er verloren bij, deed haar ogen open. Zijn gezicht haar middelpunt. - Hoe kun jij met jezelf leven? Ze jammerde wanhopig. - Leedvermaak is wreed. Zijn blik ging automatisch naar haar mond.  Deze keer hoefde ze niet over de betekenis na te denken. - Het klinkt heerlijk als je lacht. Ze hapte naar lucht. - Het voelt a...

Oh, nee. Oh, shit. Ze kozen de bazelende beer. De ongelikte, oranje man. Ze dachten vast het vuur zal ons warmen. Dat waar anderen zich aan moeten branden. Maar straks staat de hele wereld in vlam. ©️Lynn V.H.

Het oranje vuur dat de eeuw stopt aanwakkeren of de bazelende beer laten inslapen? De brand blussen of dichterbij laten komen? Dat is de vraag. ©️Lynn V.H.

Mond tot mond gaat hand in hand met oog om oog wordt tand om tand. ©️Lynn V.H.

Wat als je één uur per dag extra had? Zou je dan wervelwind spelen waar je bladeren van takken rukt en de regendans met de nacht bedrijft? Of zou je dan net het blaadje zijn dat door de wind met regendruppels als liederen tussen de nerven naar het water gedragen wordt? Of hou je het liever bij een kopje thee in je favoriete trui aan de keukentafel? ©️Lynn V.H.

Vandaag zag ik de barsten in mijn huid en de scheuren dwars door mijn aderen. Ik voelde de tocht door de kieren, het verzuim van mijn handen om te vatten wat mijn ogen niet zagen. Ik dronk tranen die smaak gaven  aan verloren dagen, slikte brokken weg. Ik zag de kloof waarin de echo zich herhaalde. ©️Lynn V.H.

Shakespeare zei de hele wereld is een schouwtoneel en alle mensen slechts acteurs. Maar eigenlijk is de wereld een speeltuin waar wij kinderen zijn. We ravotten en stoeien alsof alles ervan afhangt en onze ouders het net zo goed weten als wij. ©️Lynn V.H. 

Baar moedertje baar draag de eieren op stokken  naar het water waar baar moedertje baar leg de eieren onder rokken  bij het water daar Baar moedertje baar draag de eieren in wasgoed in het water waar baar moedertje baar leg de eieren  in bloed op het altaar.

Jouw ogen zijn niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar. In jouw irissen verkleurt het blauw langzaam tot zwart en absorbeert de zon. Jouw handen zijn niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar.  Onder jouw nagels tussen restjes aarde herinneringen die je snel weer weg bijt.  Jouw lach is niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar. Achter jouw tanden onder je tong de punt van het mes dat je blindelings hanteert. Jouw woorden zijn niet de mijne, ze lijken  helemaal niet op elkaar. ©️ Lynn V.H.

Hoe dood je tijd? Door een slag in het gezicht, een kus op de lippen, of uren vrijen waarna alles opstart als Windows 95 en jij begrijpt  hoe de ochtend stond met goud in de mond.  Tijd laat graag zijn tanden zien. Smeken heeft geen zin en de rode striemen op blote billen zullen lekker zijn. Er valt niets te verkiezen wanneer de spiegel breekt. Het is tijd die ons doodt en tegelijk  onze wonden heelt. Het is tijd die meent en tijd die neemt. Neem de tijd, haast en spoed is zelden goed  en wie goed doet goed ontmoet. En wanneer dan de avond in zijn armen tot nacht wiegt is het zo weer ochtend. Tijd komt en gaat, en jij wordt wakker met goud in de mond. ©️Lynn V.H.

Ik zoen je graag Kus me vandaag Zacht je lippen Ik sta op mijn tippen En smeek dat Jouw mond nat En oh, zo zoet Genezen doet Rauw wil ik zijn Afgelikt en klein Als suikerspin kleven Geef me die zoen. Toe, even. ©️Lynn V.H.

Haar oranjerode haren krullen wiegend langs de kraag van een bordeauxrode  houtje-touwtje jas. Mosgroene ogen volgen de regels van het boek in haar roomblanke handen. Roze blosjes op de wangen. Donkerbruine laarzen. Ze zit op een bankje in het park. Ik aan een tafel achter glas met een kopje thee een gebakje onzichtbaar. De wind steekt op. Ze spuugt de haren uit haar mond blijft zitten, sipt koffie, leest - heeft het klaarblijkelijk niet koud. Ik benijd haar. Ik bemin haar achter glas  aan een tafel met een kopje thee. ©️Lynn V.H.

Here, zonder naam en zonder gezicht zie vanuit den hoge op uw droeve eenhoorn neer,* met geslepen hoorn slechts schijn door valse hoop vertroebeld zicht. Met handen geheven naar licht in schaduw glas geblazen met adem die kracht verliest. Pas wanneer vleugels gegund voor het leven gezwicht. *  Uit 'Junkieverdriet' door Jotie T' Hooft, 1976  ©️Lynn V.H.

In het water herken ik jou. Je heerlijke zucht wanneer ik rustig drijf op de golven van de zee. Je brede lach wanneer ik diep duik en proestend boven kom. Je schaterende gil wanneer ik hoge golven vol goede moed bespring. Je grote ogen wanneer ik stil sta bij de wijde horizon.  Ja, in het water herken ik weer dat vrije kind. ©️ Lynn V.H.

Ik zoek naar lavendelvelden onder mijn kussen, de schreeuw van een vlinder bij  zonsondergang of woestijnzand in de oceaan. Ik zoek naar wat mogelijk onmogelijk is: geluk in een doosje een pilletje of in een bliksemflits. Geluk waar ik genoeg in ben. Ik zoek naar drempels die laag blijven ondanks mijn eigen hoge verwachtingen, uren die duren en door een gouden pen vloeien. Ik zoek naar een huis met patio vol boeken aan zee. Zijn haren goud in de zon, mijn vingers vol inkt en de vlinderstruik ruisend in de wind. Een droom die ik dagelijks verzin. ©️Lynn V.H.

Hij had haar figuur kunnen zijn als voorbeeld en haar voet- stappen kunnen volgen. Hij had haar tweede hand kunnen zijn op één buik  en haar planken- koorts kunnen wissen. Hij had haar leraar kunnen zijn vol kneepjes en haar haren kunnen koesteren. Hij had haar kunnen kiezen in plaats van altijd wat te zoeken.  ©️Lynn V.H.

Iedere glooiing  van je lijf een golf die ik wil temmen. ©️Lynn V.H.

Zuinig zuigt ze zuur uit zoet terwijl de zilte zee zonnestralen zeeft. Zwijgzaam zucht ze: "De zaligen zijn zot en zonder zeer." ©️Lynn V.H.

De klok voorspelt het is welgeteld even genoeg geweest, even genoeg geracet. Een bakje troost, ik zeg: "Proost, over een kwartier verder met geklier!"

In het labyrint ben ik het vermiste kind. Schaduwen verlengen het onbekende: kip zonder kop schrikt van de vogelverschrikker. Een drenkeling in ondiep water, die geen voet aan grond krijgt en af en toe bovendrijft. Zo zien mensen dat ik toch zwemmen kan. In mijn hoofd ben ik tijdreiziger.  Ik spring van nu naar snel  en tussendoor  bezoek ik toen en wat als: het parallel universum. Een waarzegster die geen kaarten kan lezen en de glazen bol misplaatst heeft. Anderen lezen is makkelijk, maar hoe ontcijfer ik mezelf? In waarheid ben ik opsporing verzocht. De trein dendert door in seconden volledig ontspoord. Vol kleerscheuren van muntstuk tot schroot raap ik mezelf weer op. Deze handen willen veel, maar kunnen is kennen en kennen is beperkt: van te veel te weinig  en te weinig te veel. Om interessant te zijn, moeten verhoudingen  in proportie zijn. Tussen de lijntjes ben ik de uitschieter die niet weg te gommen is. Een hardnekkige  koffievlek die na maanden i...

(N.a.v. het nummer 'Orion' door Metallica) Alles is niemandsland desolate, zwarte grond ligt ademloos onder donker wolkendek. Af en toe glinstert metaal verblindt een seconde om met de neus op de feiten te duwen: tegenliggers zijn er niet. Ik weet niet waar ze heen zijn hoeveel meegenomen hoeveel achtergelaten als honden, als ratten. Ben ik de laatste man op aarde? Instinctief glijdt mijn hand naar jouw stoel mijn eeuwige passagier. Ik heb het gezien: ze betastten je, duwden je voorover, hun slijmerige poten en ik kon niks doen. Ik weet waar je ligt. Ik weet zelfs nog  hoe de grond rook en die laatste snuif parfum in je haar. Ik trap op de rem, leg me in de berm en met ogen dicht dwaal ik langs je gezicht. Ik zoen je ogen je lippen, voel  je warmte en vergeet de koude in mijn lijf, mijn wonden, het niemandsland.

Alle wagons tot de nok toe propvol gepropt, spoor kapot zij zegt:" Vol- gens mij is het rot."

Laat het even duidelijk zijn zonder ons geen wij wat rijzen kan. En nee, ook zonder jullie gaat de oven niet aan. Maar die vijf minuten zijn geen identiteit. Wij zijn meer dan iedere keer negen maanden baktijd. Wij zijn schrijvers als Mary Shelley over wie nog steeds gedebatteerd wordt  wiens pen het meest haar verhalen vertelde, alsof het toch echt niet kon dat zij de vraag stelde  wie het monster was. Wij zijn kunstenaars als Frida Kahlo die gekluisterd aan bed en in korset een wereld voor zichzelf schiep waar menig surrealist niet over kon dromen, terwijl zij in haar realiteit vroeg wie het monster was. Wij zijn leiders als farao Hatsjepsoet wiens visie voor Egypte rijkdom en macht bracht bekend als vrouw met nepbaard, haar naam door zoonlief weggebeiteld, alsof hij wist wie het monster was. Wij zijn wetenschappers als Mileva Mariç wiens band met Einstein steeds ellendiger werd haar berekeningen en naam zouden in zijn schaduw staan zijn nobelprijsgeschenk aan haar kon niet ...

Je glipt zo snel door mijn vingers hebt haast rent me voorbij in een vingerknip. Staat nooit  bij me stil. Ik zou je graag beter leren kennen niet meer vergeten langer bij me meer van je hebben. Voor het te laat is.

De glazen bol in je handen, die rusten op je schoot, toont scherpte, snijdt vingers en je ziet hoe het bloed van deze wereld langs je benen sijpelt.

Ik mag dan wel zoet zijn mijn hart een goudmijn mijn doorgetrokken lijn  in klei te fijn. Vingertoppen strelen schijn in ongepast latijn dat als ik verdwijn ik vast niet wegkwijn. Mijn handen vol slijm kleven als lijm aan een wereld te klein en mijn opgefokt brein gaat as supersneltrein in vrolijke rijm van a naar chagrijn. Mijn mond wint terrein likt lippen nat van venijn sist haarfijn zo zal het zijn geen water bij de wijn. Van suiker zal ik nooit zijn.

Daar is het kapitein!* Na drie dagen op de boot tussen de matrozen en met weinig slaap kunnen we duiken tot vissen monsters worden. Daar is het kapitein! ATLANTIS! Paleizen en tempels, huizen en bordelen en wie weet wel glaswerk en juwelen! Kijk dan toch! De kapitein keek en zag alleen wat schroot en een hoop stenen.  *Eerste regel uit: Galapagos- Michael Olbrechts (Oogachtend)

Uit de monden van mensen waait altijd lawaai.* Nooit ergens een druppel stilte een vlokje luister een schijntje geduld altijd maar stormen en bliksemen en donderen. Blijf lekker binnen laat maar loeien ga pas weer buiten als je zelf straalt. *De eerste regel uit Gelukkig en blij -  Edward van de Vendel & Martijn van der Linden (Querido)

Mijn vallen en opstaan  liggen ergens daar. Mijn verloren uren tussen klinkers en muren. Waar ik ook mag gaan het is duidelijk en klaar dat mijn toekomst verstopt zat tussen de voegen van de stad.

Waar ik ook mag zijn jouw hartslag als slaapritme maakt elk bed een nest.

De buitenkant van het huis ziet er normaal uit gewoon een thuis met een plantje voor de ruit. Kijk maar door het raam de deur is altijd open op de bel prijkt mijn naam je kan zo naar binnen lopen. De inkomhal met kapstok en spullen op de trap douchegel, een bril, een rok al drie dagen, toch wel knap. De woonkamer waar vader verdwijnt in de teevee aan de muur de grote fotokader eronder slaapt de hond tevree. De koelkast in de keuken hangt vol lijstjes en herinnering en op de tafel vol deuken een nog grotere papierverzameling. Op de wc is niets te zien het is een erg saaie troon als het langer duurt misschien zit ik op m’n telefoon. Je hoort het al wel was die in de machine zwiept lijkt wel 120 decibel nu de droger ook nog piept. Even naar de tuin dan kijk naar al die kleuren je ziet we hebben geen tuinman en geen onkruid te bespeuren. Zullen we naar boven of durf je niet? Je moet me geloven er is meer dan wat je ziet. Kijk uit bij de vierde trede daar zijn de schroefjes los ik ben al ee...

Laat je leiden door deining en spoel aan tussen propjes papier, jij weet hoe zinnen zich graag laten wegdrijven. Ze golven en voeren je dronken, je bent gulzig, met de fles aan de mond zou je zomaar verdrinken.

Dat woorden lijnen krassen die gedachten schrappen of  handen uitstrekken die eerst trekkers overhaalden. Dat zinnen messen gooien die kogels splijten of  kinderen genezen  die eerst moesten bloeden. Dat dromen  lichtjes zoeken die verlies verzachten of vredesvuren branden die eerst verdelging schreeuwden.