Enigma

In het labyrint

ben ik

het vermiste kind.

Schaduwen

verlengen

het onbekende:

kip zonder kop

schrikt van de

vogelverschrikker.

Een drenkeling

in ondiep water,

die geen voet

aan grond krijgt

en af en toe

bovendrijft.

Zo zien mensen

dat ik toch

zwemmen kan.

In mijn hoofd

ben ik

tijdreiziger. 

Ik spring van nu

naar snel 

en tussendoor 

bezoek ik toen

en wat als: het

parallel universum.

Een waarzegster

die geen kaarten

kan lezen en

de glazen bol

misplaatst heeft.

Anderen lezen

is makkelijk,

maar hoe

ontcijfer ik mezelf?

In waarheid

ben ik

opsporing verzocht.

De trein dendert door

in seconden

volledig ontspoord.

Vol kleerscheuren

van muntstuk tot schroot

raap ik mezelf weer op.

Deze handen

willen veel, maar

kunnen is kennen

en kennen is beperkt:

van te veel te weinig 

en te weinig te veel.

Om interessant te zijn,

moeten verhoudingen 

in proportie zijn.

Tussen de lijntjes

ben ik

de uitschieter die

niet weg te gommen is.

Een hardnekkige 

koffievlek die na maanden

in het hout blijft staan.

Een doorn in je oog,

het laatste puzzelstuk.

Manusje-van-alles

die door de bomen

het bos niet ziet,

maar wel de bomen

door het bos en

Tussen licht en

schaduw lees ik

verhalen van bomen

zonder bos.

In het labyrint

ben ik

het vermiste kind.

Zonnestralen

brengen 

het bekende.

Ik wacht

bij de vogelverschikker

tot iemand me vindt.