Ongerijmd

Ik mag dan wel zoet zijn

mijn hart een goudmijn

mijn doorgetrokken lijn 

in klei te fijn.

Vingertoppen strelen schijn

in ongepast latijn

dat als ik verdwijn

ik vast niet wegkwijn.

Mijn handen vol slijm

kleven als lijm

aan een wereld te klein

en mijn opgefokt brein

gaat as supersneltrein

in vrolijke rijm

van a naar chagrijn.

Mijn mond wint terrein

likt lippen nat van venijn

sist haarfijn

zo zal het zijn

geen water bij de wijn.

Van suiker zal ik nooit zijn.