Dwaallicht

Vul mijn hoofd met water

doe het licht uit

mondje dicht.

Ik kom terug, later

met nieuwe huid

nieuw gezicht.

In mijn theater

ben ik de bruid

het dwaallicht.

Ik blijf verdwalen

tussen hoge pieken 

diep in bed

blijven dalen

als antieke

parels in 'n waterbed

het zijn geen heilige gralen 

in het land van de zieken

in het land van 't gebed

en ik heb gebeden.

Ik heb gesmeekt

dat regen

me zou bekleden

tot ik doorweekt

de lange wegen

van de rede

en verbleekt

genade zou plegen

genade zou krijgen

voor de woorden die

ik zou krijsen

nooit meer zwijgen

in alle talen het genie 

dat niks kon bewijzen.

Alleen maar dreigen

met hypocrisie

en vingerwijzen 

want in mijn vingers

zit uitgestorven taal

als oerwezen 

als doorzichtige vlinders

die ik vertaal

tot ellenlange hypothesen.

Dan zijn haat en nijd indringers

in waar normaal

niets te vrezen

en ik ben bang geweest.

Dat ik niet besta

dat mijn spiegelbeeld

mijn gezicht afleest

en in mijn drama

mijn tong vereelt. 

Een schilferbeest 

dat na de komma 

geen goud, maar leugens deelt.

De kern van de essentie

was niet het vallen 

van hoge muren

of de vierde dimensie,

maar het neerknallen

van langzame uren.

Het is een visie

van hele getallen

en halve censuren. 

Soms is zwijgen goud

en tongbijten leven

tot de volgende dag.

De spreuken zijn oud.

Nog heel even

dat het allemaal mag

zonder dat je rouwt 

over wie je hebt vergeven

en de zoveelste vergeten lach.

Ik ben een dwaallicht

een hoopvolle bruid

in een oud theater,

met oud gezicht

en oude huid.

Er komt geen later,

hou je mond dicht

het licht uit

en vul mijn hoofd met water.

©️ Lynn V.H.