Lynn Van Hoof

Oorverdovende stilte na de grap, de klap, mijn hart in mijn oren razende stier die mijn mond aan splinters  wil breken.  Mijn brein die de rode lap in repen scheurt.

Als ik mezelf zou bezoeken, zou ik me zien lachen tijdens een kietelsessie op de bruine bank. Haren rechtop, als de manen van een leeuw geen doorkammen aan. Ik zou een vork gebruiken. Ik hou nog steeds van het water,  vlinders bij het grote blauw, wanneer honderden vissen onder mijn drijvend lijf flitsen. Ik wou dat ik rood haar had.

Je ziet het niet, breekt me af, kort me in. Ik ben trots, jij denkt anders.

We hebben hen gekend, we hebben hen gesproken, we hebben hen gezien, we hebben hen gehoord, we hebben hen gevoeld. Ze hebben bestaan, dat weten we. En dan is realiteit een klap in het gezicht. 

In mijn handen is alles een mes, vlijmscherpe woorden  handgranaten die je brein openrijten. Shell shocked in een paar zinnen. De waarheid komt hard aan, molotovcocktails vastgemaakt aan bakstenen die getinte ruiten verbrijzelen, de waan verdelgen. En misschien heb jij kogelvrij glas, maar is het ook geluiddicht?  Mijn verzen  120 decibel, een sterretje dat zelfs carglass niet kan herstellen. Trommelvliezen breken, oren bloeden en ik zeg je bent niets gewend. Kijk naar buiten, de wereld in, sta in andermans schoenen, dat is pas pijn. Wie niet horen wil, moet voelen, papercuts  met mijn kladjes, diepere krassen dan mijn littekens ooit waren, iedere opmerking een mokerslag. Ik weet het is best wel geweldadig, maar is dat niet al weer normaal tegenwoordig? Tegen woorden kan je niets inbrengen. Duldt je  geen tegenspraak? Dat is jammer dan, ik beroep me op de rechten van de mens en dichterlijke vrijheid. Die kan niemand  ons afnemen.  Schrijven staat ons o...

Jouw lippen eisen overgave. Je tong zoekt volgzaamheid. Je ogen dwingen tot blijven en ik probeer het  wapen dat mijn hoofd is te ontmantelen. Ik probeer van mijn lijf een oase te maken waar jij je dorst kan lessen. Blaas het zand weg, het is geen  fata morgana.

Aangetrokken tot de vlam, brandt ze haar tong  aan woorden. Ze vergeeft en neemt het mee als constante. Volgt het in de duisternis, hoopt op een rij fakkels om aan te steken. Ze zullen haar wegwijzen  naar de zon.

Waar is het heen? Liefde verstoord door leugens die ik nooit kan begrijpen, waarheid die ik nooit kan weten. De breuk in het paradijs, duisternis, vrezen wat het nog zwarter zal maken. Van regen in de drup,  naar storm, blitzkrieg. Gezin gekapseisd, kind overboord, de voeten vast in de trossen. Bliksem verblindt en donder verdooft, water in het hoofd en handen kapot gekrast. Alles gezien en toch van niks weten.

Wanneer hij zegt iets in me te zien waar ik blind voor ben, maakt me dat verlegen, of eerder zelfs beschaamd.  Alsof ik mezelf beschadig, alsof ik mezelf  teleurstel. Ik weet dat ik niet zijn blik bezit, en hij niet  de mijne.  En dat is het mooie er van.

Jullie zijn me allemaal heel wat verschuldigd. Liefde en genegenheid. Troost en zorgzaamheid. Romantiek en gezelligheid. Ontelbare sorry's en ontelbare orgasmes. Al wat ik gaf, kreeg ik nooit terug. Maar laat al maar, ik heb iemand gevonden die het wel kan.

Watje of mietje: Een persoon die in contact staat met hun emoties. Is niet gelijk aan: Zwak, angstig, dramatisch. Homo: Een persoon die zich aangetrokken voelt  tot hetzelfde gender. Is niet gelijk aan: Zwak, verwijfd, teer. Verwijfd: Een persoon die het vrouwelijke omarmt. Is niet gelijk aan: Atypisch, immoreel, vrouw.

Dik: Een persoon met meer lijf. Is niet gelijk aan: Lelijk, ongezond, lui. Slet: Een persoon die weet wat die wil.  Of: Een persoon met meer ervaring. Is niet gelijk aan: losbandig, eerloos, liefdeloos. Bitch of kreng: Een persoon  die zichzelf assertief  kenbaar maakt. Is niet gelijk aan: agressief, kil, hatelijk.

Ik zou graag daar vingers branden en weer schoonlikken in sporen van olijf en honing. Drijven met mijn haren in azuur en zon en sterren, met mijn hoofd in de golven luisteren naar de adem. Ik zou graag daar mijn handen wassen en mijn voeten in het zand planten. 

Ik stop met in plaatjes passen, in vakjes,  met labels, tussen haakjes en tussen regels.  Ik zal plaats eisen, ruimte opvullen tot mijn woorden openspringen in openbaringen. Ik ben niet langer figurant, maar de heldin.

Ze zijn nog blind, slikken nog  die woorden, tot ze stikken. Ze zullen terugspuwen en jij met je mond vol tanden, trillende handen. Het mes dat hen bedwong  in je hart. Het doet vast pijn. Dat wat je zei nu tegen je gebruikt, dat zij zien hoe diep  de oppervlakkigheid. Stil maar, slik maar. Voor je stikt.

Wanneer ik moet kiezen uit samengeperste woorden, kies ik toch steeds  de lekkerste geuren.  Ik kan immers  helemaal niks met verlepte titels.

Wat als de nood  het hoogst is? Zo hoog dat je moet knijpen, nijpen, waggelend  wandelen, met enig gegiechel, en veel schroom een stad moet uitkammen? En vaak nog net voor  sluitingstijd.  Geloof me, prikkelbaar is dan een onderdrijving. 

Een oproep aan eigenaren van borsten, vulva's, vagina's, baarmoeders, eierstokken. Doe onderzoek. Bij jezelf, in boeken, op het internet, of desnoods samen met een andere eigenaar. Verkracht mythes die ons kalm en lam houden. Snoer de mond met feiten, met vuisten op tafels, hak ze in splinters. Wees elkaars wegwijzer,  houdt voet bij stuk, wanneer ze je  in waan wanen. Tot het hen tot waanzin drijft. Ondervraag hen, houdt hen onder  schot, misschien  dat ze dan anders reageren, regeren, redeneren. Misschien dat ze dan anders naar ons kijken.

Over het leven: ik ga niet voor algemeen. Ik ga voor hoogtepunten, en vergeet  dieptepunten.

We wanen onze vrede, betreden grond waaronder oude kogels en opgedroogd bloed. Kraken korsten open. We menen hun pijn, nemen hun namen in onze monden  waar zij ooit verloren. Knopen kelen dicht. We verbeelden hun verdriet, denken aan moeders zonder zonen, de voorgelogen kinderen. Krassen kisten leeg. We vergeten hun trauma, onthouden hun offers, blijven stil stilstaan en zweren nooit meer. Kiezen kant, noch kleur.

Je praat stellingen vol tot het logische redenaties worden, je meent waarheid. Ik bevestig zonder te kijken, mijn oren dicht. Ik weet dat ontkenning herhaling wordt, hetzelfde punt, maar dan anders. Je weet wat je wilt weten. Verruiming zou het banale beschaafd maken, maar je wijkt liever niet. Ik stap liever op, de marge uit, buiten de lijntjes en vooral,  uit jouw comfortzone.

Man, je hebt waanideeën.  Denkt dat slopen vanouds herstelt, vreest dat je niet genoeg gevreesd wordt, het is bespottelijk. Je bent een schandvlek op de al besmeurde tijdlijn van jouw land, sleurt haar kinderen mee de afgrond in, met kogels, met bommen, met celstraffen, met indoctrinatie, het lijkt wel of je alle grip op realiteit kwijt bent. Een man als jij heeft hulp nodig, niet de sleutels  die de wereld kunnen wegblazen. *Vova = koosnaam Vladimir

1. Soms moet je wensen loslaten, omdat je jezelf het beste kent. 2. Soms moet je mensen  loslaten, omdat je jezelf het beste kent. 

Dik (bijvoeglijk naamwoord; vergrotende trap: dikker, overtreffende trap: dikst).(in het algemeen) niet dun; (van personen) van aanzienlijke omvang; = vet: dikke mensen.  (Vandale.nl) Ik ben dik, niet lelijk, ik heb ook sex appeal.  Ik ben dik, niet ongezond, ik ben geen fastfoodverslaafde. Ik ben dik, niet dom, ik weet vast meer dan je denkt. Ik ben dik, niet lui, ik zit niet altijd op mijn kont.  Ik ben dik, niet anders, ik heb gewoon meer lijf. Maar als jij denkt daarmee te kunnen schelden, getuigt dat van zeer weinig originaliteit.

Soms is het een hele uitdaging om niet te haten. Voornamelijk  wanneer iemand anders durft te zijn. Vreemde talen, kleuren, geuren, visies, religies, iedere vreemde traditie wordt niet meer onderzocht. Je conclusie is, dat je wel zo anders bent, zo uniek, dat je de enige waarheid kent. Net als al de rest. 

Soms is het  een hele uitdaging om niet te haten. Voornamelijk als het gaat om jezelf. Ieder putje, bultje, knobbeltje, rolletje, iedere anomalie  wordt grondig bestudeerd. Je conclusie is dat je wel zo anders bent, zo lelijk, dat je een alien moet zijn. Net als al de rest.

Haar lichaam in puin, rechtgetrokken, vastgeschroefde vlindervleugels plakken  aan de lakens, bloem verwelkt in haar schoot. Ze heeft lief, rauw, haar hart te groot voor eender wie haar leven binnenstapt. Haar wereld het penseel, symbolische krachtbron. Ze geeft pas op wanneer ze de  schoonheid niet meer ziet.

Metalen klauwen kneden mijn brein tot steen, het geraas maakt geweld: licht, spraak, vogels die fluiten: misselijkmakende marteltuigen. Mijn bed: pijnbank, waar ik alsnog heil zoek. Ik kan geen kant op. Morgen: mijn beloofde land.

M'n lippenstift is al lang vergaan, maar jij kijkt me aan alsof ik Aphrodite en jij de zondaar die mijn voeten kust.

Mijn meedogenloos verlangen. Je slikt het, voedt het, het bekeert je. Wees genadig wanneer ik pijn als goede vriend  herken.

Het wordt tijd om te luisteren, dat een nee ook verzwegen kan. Vragen staat vrij, maar een met vreemde handen besmeurde vrouw niet. Lees de waarheid in haar ogen. De enige keuze  vechten of vluchten terwijl alles bevriest. En dan de stem uit een blauwe hals toch niet geloofd, tenminste als ze nog vertellen kan. Er wordt om minder vermoord. Giftige mannelijkheid aangemoedigd door patriarchische waarden ontploft in femicide. Het alfa-ego meer waard dan een leven.   Maar wat heeft dat met mij te maken? De herkenning is globaal, de pijn voelbaar bij iedere betekenis- volle blik. Gelezen woorden worden woede.   Het zijn namen bevestigd op onze lippen, herhaaldelijk gepreveld in gebed en protest, vuisten gebald als groet, als herdenking.   Het zijn moeders, dochters, tantes, nichten en vriendinnen die vaders, zonen, nonkels, neven en vrienden zullen haten. Vooral grijsaards die met scepter en wetboek zwaaien.   En we zijn nog zo jong, amper op de rand van kind naar vr...

Je bent al lang horizon geworden. Stergezicht in een vergezicht, komt toch steeds terug. Golvend water door merg en been, hier het dagelijks nieuws. De wattenwolken onder mijn vleugel troosten mijn donderdenken, leggen mijn hikrikketik lam. Voldoende om in goede doen.   Ik weet ergens herinnering en ziel tijdloos verwant, overstijgende trots.  Angsthaas die vloog, grenzeloos werd en wie weet sporen trok.    Die jij, edelonzichtbare, maar nooit-weggeweeste, met je lachende vingers in je liefde overtrok. Tastbaar. 

Te lang niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar dat telt nu niet. Hoe gaat het? Wie ben je eigenlijk, nu? Wie knuffelde je, deelde geheimen, giechelde met je? Dat had ik moeten zijn, het spijt me. Alsjeblieft, praat me bij. Alle verhalen, alle jaren. Ik heb uren, zeeën van tijd, open armen en knuffels die net wat langer duren. Tot wij als twee handen op één buik écht grote zus kunnen zijn.

Ach, me horen, zien en voelen lijkt net zo duistertasten als helpen. Stijve lippen blazen termen die ik als leek hoor donderen. Ik denk: "Maar, is het dan werkelijk zo zwart-wit?" Mijn mond trilt in happen naar weerwoord, besmeekt een greintje mens. Ik zoek hartsverstand, gewone logica die over grenzen draagt, maar  zie enkel baksteen. Ik durf niet.

Ik wil jouw kind zijn. Met eindeloze verbeelding op jouw zachte deining schepen enteren. Bruine blaadjes kleven op mijn armen, als zuignappen. Mijn voeten raken nooit je bodem, het wier vreemde mannenhanden. Als het even kan verdrink me dan, sleur mijn haren mee in je stroming en blaas mijn mond vol bellen. Hoe ik je ook aanbid, ik zink niet. Slechts op heldere avonden zie ik je diepe gronden.

Iedereen heeft een basispakket respect. Het zijn jouw woorden en daden die het kunnen aanvullen of verliezen.   Respect krijg je niet door roepen en eisen, door enkel naar je eigen visie te luisteren en in achterhaalde waarden te blijven hangen.   Respect krijg je niet door dreigen en schelden, door nepotisme, discriminatie of het favoriseren van diegenen die beter in jouw plaatje passen.   Respect krijg je niet door manipuleren en slachtoffer spelen, door geweld, verbaal noch fysiek. Of psychologische spelletjes.   Respect krijg je niet, dat verdien je. 

Als kind wisselde ik de kleuren groen en bruin. Het was voor mij dus altijd herfst, de boomstammen extra mossig. Jaren later had ik een hond, die hapte naar bewegende, bruingeworden bladeren, glimlachend schop ik ze nu naar herinneringen. Jaarlijks zie ik sterven, kwijnen in de kou om maanden later te herrijzen naar de zon. Maar voor mens en dier blijft het eens herfst.