Kant, noch kleur

We wanen onze vrede,

betreden grond waaronder

oude kogels en

opgedroogd bloed.

Kraken korsten open.

We menen hun pijn,

nemen hun namen

in onze monden 

waar zij ooit verloren.

Knopen kelen dicht.

We verbeelden hun verdriet,

denken aan moeders

zonder zonen, de

voorgelogen kinderen.

Krassen kisten leeg.

We vergeten hun trauma,

onthouden hun offers,

blijven stil stilstaan en

zweren nooit meer.

Kiezen kant, noch kleur.