Lynn Van Hoof

Plannen is voor een ADHD’er absoluut niet vanzelfsprekend. Het is voor ons niet altijd duidelijk wat belangrijk is, wat wanneer moet of hoe lang iets duurt en het is zeker niet makkelijk om tijd in te schatten. Toch maak ik meestal, ik herhaal meestal, een plannetje wanneer we op reis gaan. Mijn laatste reis dateert van mei, toen mijn man en ik vierden dat we elkaar al 11 jaar liefhebben. We reden met mijn auto naar de Duitse stad Kassel en verbleven een paar dagjes in een leuk hotelletje. Ook deze keer maakte ik een plannetje en daar zijn een aantal stappen voor nodig. Eerst zoek ik wat bezienswaardigheden op, dan volgt er gekibbel over welke bezienswaardigheden het nu echt waard zijn om te bezichtigen en pas daarna maak ik een soort dagschema. We beslissen alles samen, al geeft mijn man mij meer de keuze wat we bezoeken en ik hem over waar we verblijven en eten. In de planning horen standaard een aantal dingen te staan. Zo noteer ik altijd het adres waar we verblijven, de adressen va...

Zoals elke relatie anders is, is rouw dat ook. Het zijn beide unieke belevenissen die alleen jij meemaakt, ook al is het iets wat iedereen ooit leert kennen.    In haar bundel 'Elke wind waait jou naar mij' verhaalt Heleen van der Pijl over haar eigen proces van verlies en herinnering aan haar moeder Janneke. In vier delen leidt ze ons langs een scala aan emoties, vanaf het moment dat ze weten dat het einde nadert tot hoe het verder moet daarna. Ze doet dat soepel en zacht met vlotte en moeiteloze rijm in haar gedichten en herkenbare terugblikken in de verhalen ertussen. Het voelt bijna als memoires van hoe zij haar moeder zag tout-court, maar ook hoe ze alles heeft beleefd.   Naast de betekenisvolle woorden staan prachtige, breekbare aquarellen gemaakt door Heleens vader. Het zijn natuurbeelden die niet enkel zijn creatieve nalatenschap in de bundel van zijn geliefde dochter zijn, maar voor mij zelfs de woorden, het proces en het beeld van Janneke als persoon...

Het AD plaatste onlangs een nieuwsbericht dat mbo-studenten Bianca en Lenthe hun opleiding niet zouden halen door de verplichte rekentoets. Ze hebben dyscalculie en rekenen is dus zeker niet hun sterkste kant. Voor alle andere onderdelen haalden ze wel mooie voldoendes. Later gingen NPO Radio 1 en EenVandaag even na of de claim van Bianca dat ze al sinds haar derde de diagnose heeft wel kan kloppen. In mijn ogen compleet naast de kwestie.    De verplichte rekentoets voor MBO-studenten was een tijdje afgeschaft, maar is dus terug sinds 2022. Studenten die mede door hun rekenstoornis een opleiding kiezen waarbij dat geen problemen zou moeten opleveren komen zo dus weer in de knel. Het bericht in het AD laat dit duidelijk blijken. Twee studenten die een richting volgen waar ze goed in zijn en voldoendes halen, maar de bal misslaan bij de verplichte rekentoets. Dat gebeurt meer bij studenten met dyscalculie waardoor ze niet kunnen niet afstuderen. Scholen zijn verplicht om gepast ...