Lynn Van Hoof

Jouw lippen eisen overgave. Je tong zoekt volgzaamheid. Je ogen dwingen tot blijven en ik probeer het  wapen dat mijn hoofd is te ontmantelen. Ik probeer van mijn lijf een oase te maken waar jij je dorst kan lessen. Blaas het zand weg, het is geen  fata morgana.

Aangetrokken tot de vlam, brandt ze haar tong  aan woorden. Ze vergeeft en neemt het mee als constante. Volgt het in de duisternis, hoopt op een rij fakkels om aan te steken. Ze zullen haar wegwijzen  naar de zon.

Waar is het heen? Liefde verstoord door leugens die ik nooit kan begrijpen, waarheid die ik nooit kan weten. De breuk in het paradijs, duisternis, vrezen wat het nog zwarter zal maken. Van regen in de drup,  naar storm, blitzkrieg. Gezin gekapseisd, kind overboord, de voeten vast in de trossen. Bliksem verblindt en donder verdooft, water in het hoofd en handen kapot gekrast. Alles gezien en toch van niks weten.

Wanneer hij zegt iets in me te zien waar ik blind voor ben, maakt me dat verlegen, of eerder zelfs beschaamd.  Alsof ik mezelf beschadig, alsof ik mezelf  teleurstel. Ik weet dat ik niet zijn blik bezit, en hij niet  de mijne.  En dat is het mooie er van.

Jullie zijn me allemaal heel wat verschuldigd. Liefde en genegenheid. Troost en zorgzaamheid. Romantiek en gezelligheid. Ontelbare sorry's en ontelbare orgasmes. Al wat ik gaf, kreeg ik nooit terug. Maar laat al maar, ik heb iemand gevonden die het wel kan.

Watje of mietje: Een persoon die in contact staat met hun emoties. Is niet gelijk aan: Zwak, angstig, dramatisch. Homo: Een persoon die zich aangetrokken voelt  tot hetzelfde gender. Is niet gelijk aan: Zwak, verwijfd, teer. Verwijfd: Een persoon die het vrouwelijke omarmt. Is niet gelijk aan: Atypisch, immoreel, vrouw.

Dik: Een persoon met meer lijf. Is niet gelijk aan: Lelijk, ongezond, lui. Slet: Een persoon die weet wat die wil.  Of: Een persoon met meer ervaring. Is niet gelijk aan: losbandig, eerloos, liefdeloos. Bitch of kreng: Een persoon  die zichzelf assertief  kenbaar maakt. Is niet gelijk aan: agressief, kil, hatelijk.

Ik zou graag daar vingers branden en weer schoonlikken in sporen van olijf en honing. Drijven met mijn haren in azuur en zon en sterren, met mijn hoofd in de golven luisteren naar de adem. Ik zou graag daar mijn handen wassen en mijn voeten in het zand planten. 

Ik stop met in plaatjes passen, in vakjes,  met labels, tussen haakjes en tussen regels.  Ik zal plaats eisen, ruimte opvullen tot mijn woorden openspringen in openbaringen. Ik ben niet langer figurant, maar de heldin.

Ze zijn nog blind, slikken nog  die woorden, tot ze stikken. Ze zullen terugspuwen en jij met je mond vol tanden, trillende handen. Het mes dat hen bedwong  in je hart. Het doet vast pijn. Dat wat je zei nu tegen je gebruikt, dat zij zien hoe diep  de oppervlakkigheid. Stil maar, slik maar. Voor je stikt.

Wanneer ik moet kiezen uit samengeperste woorden, kies ik toch steeds  de lekkerste geuren.  Ik kan immers  helemaal niks met verlepte titels.

Wat als de nood  het hoogst is? Zo hoog dat je moet knijpen, nijpen, waggelend  wandelen, met enig gegiechel, en veel schroom een stad moet uitkammen? En vaak nog net voor  sluitingstijd.  Geloof me, prikkelbaar is dan een onderdrijving. 

Een oproep aan eigenaren van borsten, vulva's, vagina's, baarmoeders, eierstokken. Doe onderzoek. Bij jezelf, in boeken, op het internet, of desnoods samen met een andere eigenaar. Verkracht mythes die ons kalm en lam houden. Snoer de mond met feiten, met vuisten op tafels, hak ze in splinters. Wees elkaars wegwijzer,  houdt voet bij stuk, wanneer ze je  in waan wanen. Tot het hen tot waanzin drijft. Ondervraag hen, houdt hen onder  schot, misschien  dat ze dan anders reageren, regeren, redeneren. Misschien dat ze dan anders naar ons kijken.

Over het leven: ik ga niet voor algemeen. Ik ga voor hoogtepunten, en vergeet  dieptepunten.

We wanen onze vrede, betreden grond waaronder oude kogels en opgedroogd bloed. Kraken korsten open. We menen hun pijn, nemen hun namen in onze monden  waar zij ooit verloren. Knopen kelen dicht. We verbeelden hun verdriet, denken aan moeders zonder zonen, de voorgelogen kinderen. Krassen kisten leeg. We vergeten hun trauma, onthouden hun offers, blijven stil stilstaan en zweren nooit meer. Kiezen kant, noch kleur.

Je praat stellingen vol tot het logische redenaties worden, je meent waarheid. Ik bevestig zonder te kijken, mijn oren dicht. Ik weet dat ontkenning herhaling wordt, hetzelfde punt, maar dan anders. Je weet wat je wilt weten. Verruiming zou het banale beschaafd maken, maar je wijkt liever niet. Ik stap liever op, de marge uit, buiten de lijntjes en vooral,  uit jouw comfortzone.

Man, je hebt waanideeën.  Denkt dat slopen vanouds herstelt, vreest dat je niet genoeg gevreesd wordt, het is bespottelijk. Je bent een schandvlek op de al besmeurde tijdlijn van jouw land, sleurt haar kinderen mee de afgrond in, met kogels, met bommen, met celstraffen, met indoctrinatie, het lijkt wel of je alle grip op realiteit kwijt bent. Een man als jij heeft hulp nodig, niet de sleutels  die de wereld kunnen wegblazen. *Vova = koosnaam Vladimir

1. Soms moet je wensen loslaten, omdat je jezelf het beste kent. 2. Soms moet je mensen  loslaten, omdat je jezelf het beste kent. 

Dik (bijvoeglijk naamwoord; vergrotende trap: dikker, overtreffende trap: dikst).(in het algemeen) niet dun; (van personen) van aanzienlijke omvang; = vet: dikke mensen.  (Vandale.nl) Ik ben dik, niet lelijk, ik heb ook sex appeal.  Ik ben dik, niet ongezond, ik ben geen fastfoodverslaafde. Ik ben dik, niet dom, ik weet vast meer dan je denkt. Ik ben dik, niet lui, ik zit niet altijd op mijn kont.  Ik ben dik, niet anders, ik heb gewoon meer lijf. Maar als jij denkt daarmee te kunnen schelden, getuigt dat van zeer weinig originaliteit.

Soms is het een hele uitdaging om niet te haten. Voornamelijk  wanneer iemand anders durft te zijn. Vreemde talen, kleuren, geuren, visies, religies, iedere vreemde traditie wordt niet meer onderzocht. Je conclusie is, dat je wel zo anders bent, zo uniek, dat je de enige waarheid kent. Net als al de rest. 

Soms is het  een hele uitdaging om niet te haten. Voornamelijk als het gaat om jezelf. Ieder putje, bultje, knobbeltje, rolletje, iedere anomalie  wordt grondig bestudeerd. Je conclusie is dat je wel zo anders bent, zo lelijk, dat je een alien moet zijn. Net als al de rest.

Haar lichaam in puin, rechtgetrokken, vastgeschroefde vlindervleugels plakken  aan de lakens, bloem verwelkt in haar schoot. Ze heeft lief, rauw, haar hart te groot voor eender wie haar leven binnenstapt. Haar wereld het penseel, symbolische krachtbron. Ze geeft pas op wanneer ze de  schoonheid niet meer ziet.

Metalen klauwen kneden mijn brein tot steen, het geraas maakt geweld: licht, spraak, vogels die fluiten: misselijkmakende marteltuigen. Mijn bed: pijnbank, waar ik alsnog heil zoek. Ik kan geen kant op. Morgen: mijn beloofde land.

M'n lippenstift is al lang vergaan, maar jij kijkt me aan alsof ik Aphrodite en jij de zondaar die mijn voeten kust.

Mijn meedogenloos verlangen. Je slikt het, voedt het, het bekeert je. Wees genadig wanneer ik pijn als goede vriend  herken.