Watertanden

Het bootje,

niet meer dan

een in een cirkel

opgerolde regenjas,

met bodem tegen het zinken,

dobberde wat aan.

Een eiland

in de verste verte

niet te benaderen.

Droge lippen likken

zichzelf droger aan

in zeewater gedoopte vingers.

De proviand die opraakt,

de zon die gek maakt,

de gek die schrijft

dat de zon op het water

een schat de diepte in wijst.

De vicieuze cirkel in zeil,

het gillen van meeuwen

die loeren of er iets te rapen valt

dat van hun kan zijn.

Het maakt allemaal niet uit,

de haaien zullen toch

vlugger zijn.