Lynn Van Hoof

Het bootje, niet meer dan een in een cirkel opgerolde regenjas, met bodem tegen het zinken, dobberde wat aan. Een eiland in de verste verte niet te benaderen. Droge lippen likken zichzelf droger aan in zeewater gedoopte vingers. De proviand die opraakt, de zon die gek maakt, de gek die schrijft dat de zon op het water een schat de diepte in wijst. De vicieuze cirkel in zeil, het gillen van meeuwen die loeren of er iets te rapen valt dat van hun kan zijn. Het maakt allemaal niet uit, de haaien zullen toch vlugger zijn.

Wanneer mijn benen jouw lenden in een houdgreep nemen spoort de tijd niet. Ik ben de rails en jij de locomotief. We komen beiden te laat.

Ik heb hem verslagen. De draak, de verkrachter van de goede zaak. Ik heb hem eens goed mijn zegje gezegd. Hij stond perplex. Grijs en kalend gaf hij toe dat ik, een vrouw notabene, wel eens gelijk kon hebben. Hij nam een bijna Rodin-waardige pose aan, zijn keel bevroor. “Ik ben een ziekte!” snikte hij. “Nee,” zei ik, “jij bent een aasgier, een lijkenpikker die voorgekauwde valsheden opslurpt!” Hij werd woest, sloeg zijn lederen vleugels uit en zwoor dat hij nog nooit zoiets onbeschoft had gezien als ik. Ik lachte, gaf hem een spiegel en keerde zijn wereld om.