Niet op deze manier

“Doe die benen open!”, snauwde hij terwijl hij me een slag in het gezicht toediende. Ik probeerde me weg te wringen en om hulp te roepen, maar de adem werd me ontnomen door de reusachtige hand op mijn keel. Mijn benen hield ik stijf dicht, hij mocht en zou zich er niet tussen wringen. Ik wilde het niet, niet nu, niet op deze manier.

Ik dacht dat hij van me hield, ik dacht dat ik goed was voor hem, ik dacht dat hij goed was voor mij. Het begon zo lief, zo normaal. Hij streelde me, wreef zacht over mijn borsten en zoende me alsof ik alles voor hem was. Tot ik zijn hand stopte aan mijn schaambeen. “Nee.”, zei ik. “Nog niet, laat ons nog even wachten. Ik ben hier nog niet klaar voor.” Plots werd hij woedend, sloeg me van zijn bed af en gooide me er dan hardhandig terug op. Hij ging op me zitten dat ik niet weg kon, trok mijn T-shirt en mijn BH uit en negeerde mijn gejammer en gesmeek om te stoppen. Het leek wel of hij me niet hoorde, net zoals zijn buren me niet hoorden wanneer ik gilde omdat hij ruw in mijn borsten kneep. Misschien wilden ze me niet horen, denken ze dat ik het wel fijn vind.

Na mijn gil nam hij mijn keel vast en siste me toe te zwijgen of hij zou me doodwurgen. Dat de tranen langs mijn slapen liepen kon hem niks schelen, wat had ik hem misdaan? Met zijn vrije hand begon hij mijn broek los te maken, ik probeerde hem weg te schoppen, waarop hij zijn greep op mijn keel verstevigde. Ik moest hem wel laten begaan of ik zou stikken, mijn broek ging dus uit. Hij begon over mijn slipje te strelen en fluisterde in mijn oor dat ik dat wel lekker vond. Ik rochelde van niet, maar weer hoorde hij me niet. Hij ging met zijn vrije hand in mijn slipje, begon mijn clitoris te strelen en gleed met zijn vingers naar binnen. Dat deed me zo'n pijn dat ik hem begon te slaan, in de hoop dat ie zou stoppen. Het leek hem enkel goed te doen en lachte me uit. “Meisje toch, het doet me helemaal niets. Wees toch blij dat ik je wil, niemand anders zou dit met je doen.” Ik bleef hem slaan, raakte meermaals zijn hoofd, maar het deerde hem niet. Hij ging door met me te vingeren, steeds harder en dieper. Ik schreeuwde het uit van de pijn, waarop hij naar me glimlachte: “Zie je wel dat je het lekker vindt, jij klein sletje. Ik weet iets wat je vast nog veel leuker vindt.”

Hij trok zijn vingers weg, maakte zijn broek los en trok zijn geërecteerde penis te voorschijn. Ik wist dat als ik niet snel weg zou komen, hij me zou verkrachten, maar zijn grip was zo stevig dat ik amper nog genoeg kracht had weg te wringen. Ik hield mijn benen dan maar zo goed mogelijk gesloten, kreeg nog een aantal slagen in het gezicht maar hij mocht en zou zich er niet tussen wringen. Niet nu, niet op deze manier.

Het is nu een uur later, ik sta op de stoep voor zijn appartement op trillende benen en vol builen en blauwe plekken. Ik kon hem niet meer tegenhouden en voel me verslagen en vies. Ik wil me verbergen, niemand mag me zo zien, en toch wil ik dat iemand me helpt, dat iemand me wíl zien en horen. Wil hij me nog zien of horen? Wil ik hém nog zien of horen? Ik loop verder, geen idee welke richting ik uit ga. Het echoot: “Wat moet ik doen?”