Lynn Van Hoof

Ogen tussen schouderbladen als  mespunten op kippenvelhuid. Ze blijven hangen, persen borst en buik tegen een koude muur en prikken tranen op wangen. Rode wangen verweerd door wind en regen. Lippen kapotgekust branden traan tot zout en laten zich schoonlikken nu alles zich heeft omgedraaid. Blik kruist blik laat  zich ongegeneerd dalen. Wat nu?  Handen wringen zich om elkaar, vingers strelen duimen en adem geeft een sneller ritme aan.  Er wordt gebeten, niet te hard, want pijn is niet het doel. Pijn is een middel. ©️ Lynn V.H.

Je bent te oud voor die kleren, te oud voor dat soort schoenen en te oud voor tekenfilms.  Je bent te oud voor die lach, te oud voor die traan en te oud voor stripboeken. Je bent te oud voor dat verhaal, te oud voor dat ideaal en te oud voor liefdesliedjes. Je bent te oud voor spelen, te oud voor knuffels  en te oud voor verjaardagstaarten. Maar eigenlijk, ben ik nog nooit zo oud geweest. ©️ Lynn V.H.

Mijn zoenweg langs rug, schouders en polsen  graaft als varkenssnuit  in de grond op zoek naar truffels. Mijn vingerafdruk kruipt  als inkt onder de huid als dansende ballerina tussen een melkweg van sproetjes. Mijn kruimelspoor leidt  langs lege paden waar alle vruchten geplukt  naar het peperkoeken huis. Mijn huidhonger naar jou wordt zo nooit gestild. ©️ Lynn V.H. 

Buig voor mij buig en kniel en drink geen wijn die ik niet schonk, eet geen brood dat ik niet brak en meen vooral niet te veel.  Buig voor mij, buig en kniel en lees geen woorden die ik niet schreef, hoor geen leuzen die ik niet verzon, en meen vooral niet te veel. Buig voor mij, buig en kniel en bevrijd geen vrouwen die ik zal straffen, red slechts kinderen die ik zal maken, en meen vooral niet te veel. Buig voor mij, buig en kniel en dat alleen voor mij. En meen vooral niet te veel. ©️ Lynn V.H. 

Vergif vergeeft wanneer het zich overgeeft en levenslang in je huid kleeft. ©️ Lynn V.H.

Zet je tanden in mijn hals, je nagels in mijn schouders en verslind me. Geef me  een slag in het gezicht, knijp mijn keel dicht en verblind me. Maak me kapot, lik mijn wonden en verbind me. ©️ Lynn V.H.

Op zondag zoenen we niet. We lachen en dralen, lanterfanten en draaien om de zaak heen. Alles of niets is belangrijk en we dromen over stoute schoenen en zachte mensen. We knuffelen wat, ademen elkaar in, trekken wat uit en zoenen toch. Want ach, het is zondag. ©️ Lynn V.H.

Het vlies scheurt. Uit de gapende wonde stroomt donkerrood en zwart een regenboog aan stank en pijn, aan wat beter onderhuids was gebleven. Het druipt op de sterielwitte vloer die nooit meer sterielwit zal zijn. Of toch niet daar, daar waar het leegloopt. ©️Lynn V.H.

Ik sta hier vet varken die de hele dag McDonald's ligt te eten op de bank. Ik sta hier dikke walvis die nog nooit een sportschool vanbinnen heeft gezien en vast de 40 niet haalt. Ik sta hier michelinmannetje van de eerste generatie die niet weet hoe een blaadje sla er uitziet. Ik sta hier lelijk, vadsig wijf die het niet appreciëert dat jij tussen haar privéberichten schuift.

Onder zijn grijsblauwe muts omzoomt lang, dunwit haar een oud gekweld gezicht. Felblauwe ogen staren naar kale bomen op het krakend pad onder zijn voeten. Grote, scherpe neus. Lange, wollen jas. Plots stond hij midden in het park.  Ik zag hem voor het eerst tijdens mijn wandeling even frisse lucht even alleen. De sneeuw wordt dikker. Hij kucht wolkjes langs vlokken stapt door, streelt takken, zucht  - maakt sneeuwballen zonder handschoenen. Ik zie hem Ik volg hem  word weer kind in het sneeuw- ballengevecht. ©️Lynn V.H.

Geef me jouw stem de zoetgevooisde woorden van jouw mond naar mijn lippen. De ademhaling die de mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet. Geef me jouw handen de fluweelzachte vingertoppen van pols naar sleutelbeen. De lichaamswarmte die de mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet. Geef me jouw adem de rauwdiepe zuchten  van jouw hijgen naar mijn kreunen. Het verlangen dat het mijne omhooghaalt. Het is snel donker dus niemand die het ziet en of ze het horen interesseert me niet. ©️Lynn V.H.

Zo, los door rood! Wat een idioot. Hij zat vast te bidden vergat z'n rem in't midden. ©️Lynn V.H.

Begaande paden horen gewist. Want wat achterblijft in het achterhoofd  zet snel de rem erop. Blik op oneindig vooruit en een kilometerslang bloedspoor  op de hielen. Stappen terug lopen niet wanneer de hals is vastgeschroefd. En we marcheren voort. Omhoog, want omlaag geeft hoogtevrees. ©️Lynn V.H.

De nacht verbergt zich achter de gordijnen ademt zachtjes fluisterwoorden  langs kronkels en plooien, gidst vingers langs scheuren in een schild. Het is een nacht die je normaal alleen in films ziet.* *Het is een nacht - Guus Meeuwis en Vagant ©️Lynn V.H.

Ons bed waar we elkaar gisteren in geur  en kleur beminden  en morgen terugvinden.  ©️Lynn V.H.

Ik ben een machine. Een auto uit '89 met een sensor die een stofje als indringer ziet en  meteen zwarte rookwolken uitbraakt.  De klok loopt al decennia achter en de spiegels zijn aan vervanging toe. Maar ik rij nog, start meestal meteen en af en toe werken zelfs de remmen nog. ©️Lynn V.H.

Het gras is altijd groener aan de overkant. D.w.z. je moet beter  leren tuinieren. @Lynn V.H.

N.a.v. de 2e uitdaging voor NovemberVers, schreef ik dit gedicht voor kinderen. Wat hoor ik daar? Zei muis. Gehik en gesnik? Waarom zijn je tranen zo groot? Olifant snoot Waarom mag ik niet meespelen daar? Vast veel te zwaar en te dik en veel te groot. Muis floot dat vind ik wel erg naar. Spelen wij dan maar? Muis gaf zacht een tik op Olifant's machtige poot. ©️Lynn V.H. 

Plots was het stil, het laatste kruit  verschoten. In Vlaamse modder hoorden ze hoe vogels vrijheid floten. ©️Lynn V.H .  When then Guns fell silent 11-11-18

Er zitten verhalen in de grond, bloed in het  grondwater. Als je drinkt proef je ijzer en klei. Er zitten stemmen in de bomen, stilte in de bladeren. Als ze vallen  hoor je zwijgen  en spijt. Spijt dat de gaten in de klei de handen rood kleurden en zich blauw door de aderen  van het veld scheurden. Klei dat zich snel onder nagels kon kleven waar het zich met zenuwbanen langs generaties deed verweven.

Ik zou willen dat ik kon blijven doen alsof alsof het me niet deert dat mijn woorden stil  mijn handen lam mijn ogen vol Ik zou willen dat jij eens een keer deed alsof  alsof het jou wel deert. ©️Lynn V.H.

Wat zal ik zeggen? Spreken is zilver en zwijgen goud. Maar als je niet je mond opentrekt, ben je compleet  nietszeggend. ©️Lynn V.H.

N.a.v. de uitdaging van creatief schrijven in de eerste week van NovemberVers2024 probeerde ik te boekselen. Ik heb het weliswaar verkeerd begrepen, geloof ik. Toch koos een boek wat ik nooit zou lezen om zinnen te plukken waar ik een gedicht van bouwde. Het boek Prooi! van Kathy Love, is zo in ieder geval wel halvelings gelezen. Starend naar de gesloten deur klonk zijn stem weer als een streling van warm fluweel. - Ik ben je vijand niet. Hij zou zich verliezen, omdat zij hem dwarszat.  - Je wordt nogeens mijn dood   en dan noem je mij verdorven. Voor haar zou hij geduldig zijn, deze uitdaging was wel aan hem besteed. Misschien  was ze een dwaas. Ze stond er verloren bij, deed haar ogen open. Zijn gezicht haar middelpunt. - Hoe kun jij met jezelf leven? Ze jammerde wanhopig. - Leedvermaak is wreed. Zijn blik ging automatisch naar haar mond.  Deze keer hoefde ze niet over de betekenis na te denken. - Het klinkt heerlijk als je lacht. Ze hapte naar lucht. - Het voelt a...

Oh, nee. Oh, shit. Ze kozen de bazelende beer. De ongelikte, oranje man. Ze dachten vast het vuur zal ons warmen. Dat waar anderen zich aan moeten branden. Maar straks staat de hele wereld in vlam. ©️Lynn V.H.

Het oranje vuur dat de eeuw stopt aanwakkeren of de bazelende beer laten inslapen? De brand blussen of dichterbij laten komen? Dat is de vraag. ©️Lynn V.H.

Mond tot mond gaat hand in hand met oog om oog wordt tand om tand. ©️Lynn V.H.

Wat als je één uur per dag extra had? Zou je dan wervelwind spelen waar je bladeren van takken rukt en de regendans met de nacht bedrijft? Of zou je dan net het blaadje zijn dat door de wind met regendruppels als liederen tussen de nerven naar het water gedragen wordt? Of hou je het liever bij een kopje thee in je favoriete trui aan de keukentafel? ©️Lynn V.H.

Vandaag zag ik de barsten in mijn huid en de scheuren dwars door mijn aderen. Ik voelde de tocht door de kieren, het verzuim van mijn handen om te vatten wat mijn ogen niet zagen. Ik dronk tranen die smaak gaven  aan verloren dagen, slikte brokken weg. Ik zag de kloof waarin de echo zich herhaalde. ©️Lynn V.H.

Shakespeare zei de hele wereld is een schouwtoneel en alle mensen slechts acteurs. Maar eigenlijk is de wereld een speeltuin waar wij kinderen zijn. We ravotten en stoeien alsof alles ervan afhangt en onze ouders het net zo goed weten als wij. ©️Lynn V.H.