Ongerijmd
Ik mag dan wel zoet zijn mijn hart een goudmijn mijn doorgetrokken lijn in klei te fijn. Vingertoppen strelen schijn in ongepast latijn dat als ik verdwijn ik vast niet wegkwijn. Mijn handen vol slijm kleven als lijm aan een wereld te klein en mijn opgefokt brein gaat as supersneltrein in vrolijke rijm van a naar chagrijn. Mijn mond wint terrein likt lippen nat van venijn sist haarfijn zo zal het zijn geen water bij de wijn. Van suiker zal ik nooit zijn.