Lynn Van Hoof

Het vermoeden dat alles bestaat verzinnen slechts plagiaat en dat wat verteert meteen constipeert  maakt ons blind voor wat we als kind met onze handen wilden bouwen op onze rug wilden vouwen dat we koninklijk waren prinsessen met lange haren en exact zouden berekenen hoe we het kasteel gingen tekenen. Hoe alles altijd betekenis had als een boek met een herfstblad. 

Tussen de regels lezen is niet hetzelfde als tussen de regels leven.

Keihard lachen om die dingen die typeren die verrassen waar we elkaar altijd in herkennen en dat iedere keer een beetje meer.

Het was een nacht waarin spreken geluidloos werd vingertoppen de wereld streelden en alleen wortels geheugen opsloegen alsof het allemaal niks uitmaakte of we ademden. 

De vrijbrief wordt al opgeplakt het pardon als getekend beschouwd de gemoederen gesust met aangescherpte leuzes en gifgroen gelakte nagels. Het zal moeten blijken hoe diep aders zitten. 

Er is geen banger hart  geen banger hart dan dat van mij want hoezo ben je vrij in een partij als je het wel wil, maar niet mag zijn? Er is geen banger hart geen banger hart dan dat van mij.

Ze belaagt me wil vooruit houdt me een wortel voor maar ik heb haar door. Ze plaagt me en ze is luid het is altijd koud of warm en nooit helemaal kalm. Ze draagt me in haar huid littekens waar de bliksem raakte sproetjes waar de zon waakte. Ze vraagt me: "Leven we voluit?" Ik zeg: "Ach, lieveling, dat lijkt me wel de bedoeling."

Je kunt niet houden van een idee, het is als koek in een kinderhand je mag vegen wat je wil overmorgen vind je nog kruimels tussen de lakens die prikken in je bil.

Net als in de vrucht zet ik zo mijn tanden in jou. 

Bellen kapot blazen om in de mijne te blijven.

Naakt voor de spiegel staat ze. Met haar hand glijdt ze  langs borsten en buik met de koude vingertoppen de heuvel op. Venus zwijgt wanneer de warme rilling haar op bed legt de benen spreidt de adem stokt de middelvinger langs het knopje voert en nattigheid voelt. Haar lichaam haar landkaart, het ritme een tango die ze enkel met zichzelf dansen kan. (Herschreven op 7 november 2024) ©️Lynn V.H.

Wanneer slechts één geluid twee handen bindt roest je vast  in boeien schakels die pas breken als de rivierbedding droog en het zout aan de lippen staat.

Wij zijn de vrouwen  die jullie uitpersen jullie luiers verversen jullie woorden pikken  alsof we glas slikken. Wij zijn de vrouwen  die jullie aan de borst zogen  jullie tranen drogen  jullie vuisten incasseren alsof we geduld doseren. Wij zijn de vrouwen die jullie acties goedpraten jullie woorden ompraten jullie haat negeren alsof we professioneel acteren. Wij zijn de vrouwen waar jullie van afglijden alsof we terugbijten.

Met de vinger langs de gebroken huid het zout van de wonde likken, tranen die verdoven wegzoenen. Jarenlang het hart helpen herinneren hoe het litteken vervaagt.

Stilstaan bij hoe de mens niet geschikt blijkt voor vrede.

Verover me als je oorlog wil haal het bloed onder mijn nagels met verroeste spijkers en bouw granaatmuren in mijn hoofd  om de stilte te verstommen. Piepende oren in een schokkend lijf. Het zal je maar overkomen dat liefde vechten en vrijen vluchten wordt.

Hoe vergeven vergeten wordt  wanneer de zon littekens verbleekt en de wind steen tot korrels maalt. Hoe verdrinken makkelijk blijkt wanneer woorden zinnen prikkelen en vingers zich tot wortels boeien.  Hoe het licht  verstoppertje rond sproetjes en geluidloos harp speelt op gouden haartjes. Hoe de stilte in vingertoppen hijgend omhoog langs borst en keel in schokken tot kreet klimt.

Niemand is perfect dat hoeft niet dat hoort niet maar in de 16de eeuw zou ik een godin zijn.

Waar mijn hart een slag of twee mist vul jij de leegte alsof je uit hetzelfde hout gesneden bent.

Ik geloof dat ik vandaag een beetje verliefd ben op mezelf. 

Er is niets zo lekker als de stroop van het gedicht aan je mond.

Een pen  kiest geen kant tenzij van papier en zelfs dan moet je nog tussen regels lezen