Lynn Van Hoof

Haar woorden lezen als peperkoek of chocolade-ijs met gezouten karamel, ze straalt terwijl ze bekvecht om de  schoonheid van haar silhouet. Wie luistert die voelt. Wie ziet die doet. Met de vuist op tafel meent ze dat haar vlindervleugels nog vastplakken op haar rug, dat één duwtje haar zal openvouwen  als een schatkaart. Wie zoekt die vindt.

Ik hou van je. Niet omdat je niet past of ongepolijst bent maar omdat je me kippenvel geeft van mijn stuk brengt en me weer opraapt omdat je omarmt en zachtjes zoent vuisten balt en vliegen kan of net stevig in de schoenen staan. Omdat je dat ene en alles bent.

Als de huid een plek is om op te warmen lippen een tijdreismachine handen de perfecte mal voor je gezicht  en ogen een herinnering  dan zijn nagels wapens en tanden een waarschuwing. 

Het vermoeden dat alles bestaat verzinnen slechts plagiaat en dat wat verteert meteen constipeert  maakt ons blind voor wat we als kind met onze handen wilden bouwen op onze rug wilden vouwen dat we koninklijk waren prinsessen met lange haren en exact zouden berekenen hoe we het kasteel gingen tekenen. Hoe alles altijd betekenis had als een boek met een herfstblad. 

Tussen de regels lezen is niet hetzelfde als tussen de regels leven.

Keihard lachen om die dingen die typeren die verrassen waar we elkaar altijd in herkennen en dat iedere keer een beetje meer.

Het was een nacht waarin spreken geluidloos werd vingertoppen de wereld streelden en alleen wortels geheugen opsloegen alsof het allemaal niks uitmaakte of we ademden. 

De vrijbrief wordt al opgeplakt het pardon als getekend beschouwd de gemoederen gesust met aangescherpte leuzes en gifgroen gelakte nagels. Het zal moeten blijken hoe diep aders zitten. 

Er is geen banger hart  geen banger hart dan dat van mij want hoezo ben je vrij in een partij als je het wel wil, maar niet mag zijn? Er is geen banger hart geen banger hart dan dat van mij.

Ze belaagt me wil vooruit houdt me een wortel voor maar ik heb haar door. Ze plaagt me en ze is luid het is altijd koud of warm en nooit helemaal kalm. Ze draagt me in haar huid littekens waar de bliksem raakte sproetjes waar de zon waakte. Ze vraagt me: "Leven we voluit?" Ik zeg: "Ach, lieveling, dat lijkt me wel de bedoeling."

Je kunt niet houden van een idee, het is als koek in een kinderhand je mag vegen wat je wil overmorgen vind je nog kruimels tussen de lakens die prikken in je bil.

Net als in de vrucht zet ik zo mijn tanden in jou. 

Bellen kapot blazen om in de mijne te blijven.

Naakt voor de spiegel staat ze. Met haar hand glijdt ze  langs borsten en buik met de koude vingertoppen de heuvel op. Venus zwijgt wanneer de warme rilling haar op bed legt de benen spreidt de adem stokt de middelvinger langs het knopje voert en nattigheid voelt. Haar lichaam haar landkaart, het ritme een tango die ze enkel met zichzelf dansen kan. (Herschreven op 7 november 2024) ©️Lynn V.H.

Wanneer slechts één geluid twee handen bindt roest je vast  in boeien schakels die pas breken als de rivierbedding droog en het zout aan de lippen staat.

Wij zijn de vrouwen  die jullie uitpersen jullie luiers verversen jullie woorden pikken  alsof we glas slikken. Wij zijn de vrouwen  die jullie aan de borst zogen  jullie tranen drogen  jullie vuisten incasseren alsof we geduld doseren. Wij zijn de vrouwen die jullie acties goedpraten jullie woorden ompraten jullie haat negeren alsof we professioneel acteren. Wij zijn de vrouwen waar jullie van afglijden alsof we terugbijten.

Met de vinger langs de gebroken huid het zout van de wonde likken, tranen die verdoven wegzoenen. Jarenlang het hart helpen herinneren hoe het litteken vervaagt.

Stilstaan bij hoe de mens niet geschikt blijkt voor vrede.

Verover me als je oorlog wil haal het bloed onder mijn nagels met verroeste spijkers en bouw granaatmuren in mijn hoofd  om de stilte te verstommen. Piepende oren in een schokkend lijf. Het zal je maar overkomen dat liefde vechten en vrijen vluchten wordt.

Hoe vergeven vergeten wordt  wanneer de zon littekens verbleekt en de wind steen tot korrels maalt. Hoe verdrinken makkelijk blijkt wanneer woorden zinnen prikkelen en vingers zich tot wortels boeien.  Hoe het licht  verstoppertje rond sproetjes en geluidloos harp speelt op gouden haartjes. Hoe de stilte in vingertoppen hijgend omhoog langs borst en keel in schokken tot kreet klimt.

Niemand is perfect dat hoeft niet dat hoort niet maar in de 16de eeuw zou ik een godin zijn.

Waar mijn hart een slag of twee mist vul jij de leegte alsof je uit hetzelfde hout gesneden bent.

Ik geloof dat ik vandaag een beetje verliefd ben op mezelf. 

Er is niets zo lekker als de stroop van het gedicht aan je mond.

Een pen  kiest geen kant tenzij van papier en zelfs dan moet je nog tussen regels lezen

Achter het hek is het stil.   Langs de muur die niet brokkelen wil in het hoge gras een rode bal.   Bovenkant verbleekt onderkant doorweekt.   Ligt er al een tijd wacht tot iemand uitglijdt of hem met kracht in de volgende tuin knalt.

Wanneer ik om me heen blijf draaien en mijn hoofd niet goed heb opgeruimd laat het dan in jouw armen uit de hand lopen. -------------‐--------------- When I keep going back and forth and my head keeps getting misplaced make sure I spiral into your arms. #InstantPoetry

Durf het water testen hoe het valt hoe het voelt aan handen aan voeten of de ogen branden of voeden. De eerste keer koud en  onwennig pijnlijk misschien als de eerste wespensteek waar niemand het gif wegzuigt. Het vreet ontsteekt jeukt en geneest als fobie toch maar geen open schoenen in de zomer in bloemenvelden. Maar dat is heet en vervelend en ongezellig braakneigingen wanneer bloot getoond en voeten gekust.   Voeten die zo verlangen naar grassprietjes zandkorrels zilt water en zachte handen naar nog en ogen die minder branden.   De tweede en derde keer wiebelen tenen zwieren door zand leiden hoofd aan teugels naar de waterkant.   De zon als schijnwerper verblindt en misschien wordt toch gezien hoe gif uit aderen wordt gezogen.   Het zou mogen dat het mag moeten dat het kan sterk in open schoenen staan met tenen in het zand.   En dan het water kennen dat het valt dat het voelt aan handen aan voeten in de zon de ogen ze voeden.

De enige armen die in bulderlach  groeipijnen herkennen tranen naar zee dragen schelpen aan het oor leggen. De enige armen die in ademhaling verhaal halen woorden uit hoofdpijn zoenen letters in de soep verzamelen. De enige armen die uit twijfels feiten plukken van ruzie oorlog maken om de vrede te bewaren.

Een keer twee keer zelfs nog een derde keer én achterom. Als je het nu nog niet gezien hebt is de kans groot dat je een brilletje nodig hebt.

Het is een troost dat moeder aarde  per definitie nergens plat, glad of strak is. 

Komt dat zien! De freakshow 20 euro inkom rotte tomaten 10 euro extra! Komt dat zien! De grootste vrouw met de grootste billen en de grootste borsten weigert te dansen weigert te buigen doet met vaste tred  stof opwaaien. Komt dat zien! Argusogen keuren wat de hand fluisterend verbergt geslepen tongen achter rode lappen missen doel.

Was de mens maar net zo  helder als het water  in de baai  waar we drijven.

Reus vertrappelt mens Miljarden selfies photo bombs  Currywurst  mit Pommes und ein Fanta zum trinken Meisje met vlecht vecht om een ijsje.

Vleugels dijen uit tot goud zuigen merg uit been likken zout  uit zweet  wild met een gretige grip droog met een sappige finish.

Het is beter te vergeten hoe handen naar haar verlangden lippen bezeten van de hare gevlucht in haar warmte slaaf die alles was opblaaspop achteraf niet eens gewassen.

Eén dag per jaar in de spotlight luisteren naar het kraken van het plafond de waarheid in protestleuzen. Niet alle mannen wel alle vrouwen levenslang goedkoop het zwakke geslacht dat alles kan. Internationale vrouwendag. Oh ja, dat is vandaag.

Handen die groot strak trekken wanneer klein niet meer past handen die een schervenhart duizendmaal aanbieden handen die  dat hart verpulveren handen die zich tot vuisten ballen tot nagels  koud bloed trekken handen die zich in onschuld wassen handen die zich branden kapot maken wat kapot is kapot maakt handen die de deur sluiten maar nooit helemaal want misschien handen die willen lijmen zichzelf aan tralies kleven handen die willen vastpakken lostrekken wat niet past handen die woorden willen stillen handen die het gevecht beu zijn handen die uit handen geven

Als je door de bomen het bos niet ziet ben je de heuvel  nog niet op.

Het viel voordien niet op. Het haar op haar benen is lang, donker en toch zacht. Liefkozend streelt ze het.

Kaken klemmen tanden vast nagels boren naar bloed hete tranen koelen langs de hals de tong likt zout van de lippen. Als je ze niet voedt verhongeren ze.

In de spiegel met haar handen achter het hoofd haar oksels  vrij ongepolijst ziet ze hoe hij haar daar  zachtjes zoent.

Je was te ruw, te hard. Niet ingesteld op mijn vormen, of op comfort terwijl ik urenlang  op je zat.  Mijn rug, mijn benen, mijn kont, alles doet pijn, zelfs dagen later. Wijze les, een mens kan zich vergissen, al was je in dat café mijn enige keus.

Eens de regenton leeg is en je voorraad woorden uitgeput is teruggaan naar fabrieksinstellingen de enige optie.

Ik draag mijn ziel op mijn lijf, wat je ziet is wat je krijgt.  Mijn waarheid verpakt in mijn woorden en wat ik verstopt heb,  zit achter mijn ogen. Soms hang ik aan een zijden draadje in een donkere kamer, een kluizenaar die zich vastklampt aan wie ze nog heeft. Tot jouw masker verwelkt, mijn vingers bloeden en ik moet toegeven: Ik ben jouw verlies.

Wij zijn  een zooitje ongeregeld, wars van spelregels. Op het podium voegen we daad bij ons woord wanneer we spelen met ons publiek. Wij zijn zogenaamd excentriekeling. Eigenzinnig in wat we tot waarheid spinnen, webben van leuzes die alleen wij kunnen verzinnen. Wij zijn idealisten van dichters die van modderpoelen zwemvijvers maken waarin jij eens per jaar je voeten spoelt.  Zonder ons geen gedichtendag.

Als mensenhanden warmte vangen, waarom zijn de jouwe dan zo koud? Is er niemand die wil blazen of wrijven of je de zakken van hun jas  uitlenen? Zal ik? Nee? Zeker? Dan ga ik verder, voordat de mijne bevriezen.

Ik zou wel eens willen smelten.  Een plas waarin ik mijn botten niet meer voel en mijn stramme spieren een hoopje gemixt met mijn oververhit brein. Gewoon even door de blender en de volgende dag weer als nieuw.

 Ik was onkruid. Je plukte me, gaf me water, licht. Ik schoot wortel in je woorden, bloei voort in de schaduw van je naam.

Als je naar de maan kijkt, zie je de zon breken terwijl de sterren verbleken. Met je kin in de lucht word je dan nietig verklaard.

Overdenken  is een hobby. Mijn hoofd paniekzaaier waar mijn lijf aarzeling oogst. Ik verscheur mezelf, word transparant, als een glasgordijn. Fragiel als perkament.   Ik neem een pen en schrijf me opnieuw de huid vol.

- Rauw - Grijs - Als werkwoord        wederkerend -  Koud en warm - Een sluimerend zeer - Altijd daar en     nooit voorbij - Een golfbeweging - Een herinnering die     je keel dichtknijpt - Plots alles     waar je aan denkt - Moeilijk te     verteren - Breken - Het ergste verdriet     en de grootste pijn - Moeten loslaten - Aan leven gehecht

Als onvolmaaktheid menselijk is, het tegendeel godsbewijs, sociale eisen, constructies dus  heiligschennis. Al is dat vast wat kortzichtig.

Het bonst  in mijn hoofd, zwarte randen  in mijn beeld, kunstlicht  in mijn ogen. Ze doven niet, ze verhullen. Onthoud mij, vergeet-me-nietje op je borst, naast je hart gespeld.