Lynn Van Hoof

Oorverdovende stilte na de grap, de klap, mijn hart in mijn oren razende stier die mijn mond aan splinters  wil breken.  Mijn brein die de rode lap in repen scheurt.

Als ik mezelf zou bezoeken, zou ik me zien lachen tijdens een kietelsessie op de bruine bank. Haren rechtop, als de manen van een leeuw geen doorkammen aan. Ik zou een vork gebruiken. Ik hou nog steeds van het water,  vlinders bij het grote blauw, wanneer honderden vissen onder mijn drijvend lijf flitsen. Ik wou dat ik rood haar had.

Je ziet het niet, breekt me af, kort me in. Ik ben trots, jij denkt anders.

We hebben hen gekend, we hebben hen gesproken, we hebben hen gezien, we hebben hen gehoord, we hebben hen gevoeld. Ze hebben bestaan, dat weten we. En dan is realiteit een klap in het gezicht. 

In mijn handen is alles een mes, vlijmscherpe woorden  handgranaten die je brein openrijten. Shell shocked in een paar zinnen. De waarheid komt hard aan, molotovcocktails vastgemaakt aan bakstenen die getinte ruiten verbrijzelen, de waan verdelgen. En misschien heb jij kogelvrij glas, maar is het ook geluiddicht?  Mijn verzen  120 decibel, een sterretje dat zelfs carglass niet kan herstellen. Trommelvliezen breken, oren bloeden en ik zeg je bent niets gewend. Kijk naar buiten, de wereld in, sta in andermans schoenen, dat is pas pijn. Wie niet horen wil, moet voelen, papercuts  met mijn kladjes, diepere krassen dan mijn littekens ooit waren, iedere opmerking een mokerslag. Ik weet het is best wel geweldadig, maar is dat niet al weer normaal tegenwoordig? Tegen woorden kan je niets inbrengen. Duldt je  geen tegenspraak? Dat is jammer dan, ik beroep me op de rechten van de mens en dichterlijke vrijheid. Die kan niemand  ons afnemen.  Schrijven staat ons o...