Verraad

Ik ken een

maandelijks

vermoeden, 

telkens weer

weggespoeld. 

Stomp in

mijn maag,

gat in mijn buik,

gapend

schuldgevoel. 

Jarenlange

rebellie,

nu strafkamp

in mijn hoofd.

Verrader! 

Hoe kan ik dit

nog serieus nemen?

Het lijkt mij

niet gegund.

Jij, pakt mijn hand. 

Je spoelt het

weggespoelde

weg, zegt:

"we verwachten

het juiste moment."