Lynn Van Hoof

Ik ken een maandelijks vermoeden,  telkens weer weggespoeld.  Stomp in mijn maag, gat in mijn buik, gapend schuldgevoel.  Jarenlange rebellie, nu strafkamp in mijn hoofd. Verrader!  Hoe kan ik dit nog serieus nemen? Het lijkt mij niet gegund. Jij, pakt mijn hand.  Je spoelt het weggespoelde weg, zegt: "we verwachten het juiste moment."

Ik geloof dat ik echt kan zeggen, ondanks de vlagen van waanzin en de te harde zinnen, ik ben menselijk. 

Ik zet voet in huis en voel me zwaar.   Een brok staal per dag, slepend en stampend.   Gooi ik spieren en kettingen los.   Klamp me aan je vast als aan een boomwortel.   Een zoen, een douche, al het roest dat van mijn rug valt.   Ik word vloeistof, smelt om, koel af geef mezelf weer vorm.   Spinnend dier in jouw armen.

Schilderij op afstand net zo onecht als penseelstreken proeven.   Warmte, bij een kus op de wang koud vormloos plexiglas.   Ik geloof dat mijn lijf zich opknoopt en dan weer open knoopt.   Ik hoor vleugels, ik ruik zwavel.   Ik weet niet wat ik zie. Is dat Dalí?