Genade

Dat jij je,
net als ik,
mens noemt,
vind ik verachtelijk.
Lachwekkend zelfs.

Je was de nagel
aan mijn doodskist,
het kon je niet schelen
dat je herinnering voortaan
zout in de wonde zou leggen.

Jij bent mijn bloed
niet waard,
je zweepslagen
deren me niet langer.
Mijn huid is litteken.

Ik wil dat je
op je knieën valt,
mijn voeten kust
en om vergiffenis smeekt.
Wat ik je niet kan geven.