Lynn Van Hoof

Ik zou mezelf in jouw huid willen begraven, of je op mijn tong laten smelten. Je gladstrijken zodat je in origamistijl mijn boezem verwarmt. Als je je weg- trekt zal ik je missen. Een etterende wonde op de plek waar jij me samenhield. Het holt zich steeds dieper uit, wordt een vleesetende bacterie, een zwart gat dat zichzelf aanboort. Wanneer ik zie dat ook jij die gedachte niet verdraagt, kruip ik naar je toe. Ik glij met mijn vingers door je haar en plant mijn verlangen op je lippen. Het groeit, als een kind dat steeds meer hun waarde weet.

Dat jij je, net als ik, mens noemt, vind ik verachtelijk. Lachwekkend zelfs. Je was de nagel aan mijn doodskist, het kon je niet schelen dat je herinnering voortaan zout in de wonde zou leggen. Jij bent mijn bloed niet waard, je zweepslagen deren me niet langer. Mijn huid is litteken. Ik wil dat je op je knieën valt, mijn voeten kust en om vergiffenis smeekt. Wat ik je niet kan geven.

Het brandt, woedend, alsof de aarde niet meer het midden is. Met mijn vingertoppen tik ik hoop aan, stuur stof de wereld in, bid dat het water wordt.

Ik heb een droom, kleinschalig  en menselijk. Klein gegiechel, wat ondeugd, een blonde haarlok die speels  meedeinst. Erg veel tijd, en een hand  die kan, maar niet wil loslaten. De verbindende  navelstreng, tot de moederkloek afsterft.

Nietsvermoedend stap je het wagentje in. Je verwacht een aantal snelle hellingen, een dal en een enkele looping. Terwijl je naar boven gehesen wordt kijk je uit over een veelbelovend landschap. Plots word je met adembenemende snelheid omlaag getrokken, ondersteboven omhoog geduwd, drie keer na elkaar rondgezwierd en de loopings lijken ontelbaar De mensen achter je gillen zich de longen uit het lijf. Maar jij niet, kan niet. Je bent monddood en hoewel de angst door je lijf giert zeg je niks meer, kan niet meer. het spreken is je ontnomen. Bibberend en vol blauwe plekken struikel je uit je wagentje. Onderweg ben je je stem verloren, het maakt je bang. Je denkt dat niemand nog je zal opmerken. Wij wachten je op, zien hoe jij je mond opent maar enkel lucht produceert. Het maakt ons niet bang, we horen je dan niet, maar zien je wel. We luisteren.