Lynn Van Hoof

Het begon met stemmen die riepen dat ze een stem hadden, en er luidkeels genoeg van hadden. De vergelijking klopt niet, wat kleiner is dan, moet gelijk zijn aan. Dit is meer dan vrouwenlogica. Eeuwenlang slechts een object, niet meer dan een bruidschat. Wat koeien en de deal was gesloten. Eigendom, als vee op een veiling. Liever groene blaadjes dan gedroogde bloemen, hoewel een M.I.L.F. ook nog wel lekker is. Jong geleerd is oud gedaan, tot jong het oud worden verleert, of liever nooit oud wordt. Studeren kan dan wel, maar let wel op voor structureel naakt. De opgelegde schaamte zou plaatsvervangend moeten zijn, toon medeleven voor kleppendragers, zij moeten nog evolueren. Alles wordt contractueel in twee- voud gemeten en gewogen, het is zwart-wit, blauw-roze. Kinderen leren oppervlakkigheid, maar oordelen is veroordelen. Slutshaming, bodyshaming, tel jij de zelfmoorden? Steek die vinger weg, maakt echt niet uit waar. Ik ben de gezellige dikkerd, ma...

Ik ben de zoon die zijn vader verbaasde en zelf zijn naam koos, ik rookte pijp en dronk bier terwijl mijn papfles op het aanrecht stond. Ja, ik ben intelligent, geniaal zelfs, ga Einstein voorbij. Vroegtijdig afstuderen, experimenteren, robots bouwen, het zijn een paar van mijn favoriete bezigheden. Nu sta ik in Turnhout op een sokkel, het bronzen ventje met de Fez. Het evenbeeld van een tekening, jouw verdichtsel,verbeelding. Ik hoor passanten jouw naam noemen, dat de wafelenbak voorgoed voorbij is. Bedankt voor de avonturen, ik zal trots op mijn sokkel blijven staan. Jouw geestelijk kind, Doctor professor Adhemar.

Ik heb zin om tegen schenen te stampen, om in het rond te slaan en in een tantrum uit te barsten. Ik wil jou in het gezicht slaan en die vieze grijns verbrijzelen, roepen en tieren dat het genoeg is geweest en de wereld om zeep. Ik heb nood aan een flinke schreeuwwedstrijd waar ik voor een keer de winnaar ben en de rest van me wegloopt. Geef me gelijk dan kan ik stoppen met aan je haren te trekken, en kan je die bloedneus verzorgen, het is toch geen gezicht. Of ik kalm wil blijven? Dat ben ik, toch? Ja, nu wel. Het gat in je gebit vertelt een ander verhaal. En ik geniet ervan, hoe je onder mijn voet ligt en je ruggenmerg kraakt onder mijn woest gewicht. Ik ben rustig, geen paniek, ik help je recht. Niet bang zijn, ik doe je niks meer. Gelukkig is dit maar tekst.

Vergeet niet dat je geleefd hebt zoals enkel jij het wou en kon, en een kopie van jou half zo goed weet wat het is jij te zijn. Dat zij die naar je opkijken dat niet zomaar doen of zij die neerkijken dat snel beu zijn, want volgen kan en hoort ook niet. Vergeet niet dat jij onvergetelijk bent en je woorden nog door vele breinen zullen echoën. Je denkt misschien slechts mens te zijn, maar geloofde de Egyptenaren niet dat als een naam herhaald wordt een sterveling onsterfelijk? Jij bent voor herhaling vatbaar, we doen het allemaal nog eens dunnetjes over, ook als je er niet bij bent. Dat doen we nu immers al, achter je rug roddelen, niet echt. Vergeet vooral niet dat jij slechts mens bent, met een onsterfelijke naam.

Mijn zoon ligt hier in mijn armen. Hij stierf voor de zonden van de mensheid. Hij was dood, slechts een vlammende tong, Maar alles was vergeven, jullie konden opnieuw beginnen. Wat een grove fout, niets, absoluut niets hebben jullie geleerd. Ik verloor mijn zoon, jullie de les.

We moeten vechten, schrijven met het bloed in onze inktpatronen, foto's maken ter illustratie van waar onze tranen opdroogden, waar onze adem stokte, met uitleg als: ik toon u de wereld als spiegel, bekijk jouw dubbelganger en de kopieën van je kinderen. Daar in dat ver van mijn bed land. Komt het dichterbij? De krant is dagelijks een overlijdensbericht, de reacties meningen in plaats van medeleven. A la minute worden we columnist en de slacht- offers spelfouten. Zij die sterven groeten u, tijdens het journaal. Let goed op tijdens het nieuws op uw T.V., want die vrouw die nu nog vreemd spreekt heeft morgen geen tong meer. We schrijven geschiedenis waar we decennia later spijt van krijgen, zeker als het zwart op wit in studieboeken staat. Survivor's guilt krijgt vast een nieuwe betekenis, iets als: "Het had gekund, maar we wilden niet." Het woord 'Sorry' zal op ieders lippen liggen wanneer we de hand schudden van voor...

In de zee ligt een schat daar waar de zon het hardst op het water schittert. Het was iets dat ik als kind altijd geloofde. Jij steekt je tong uit en meent de lucht te proeven. Ik mijmer en zout zet zich op mijn lippen. Hoe zouden de jouwe nu smaken? Zoet? Als weemoed, als heimwee, als een zodanige vertrouwdheid dat niets hetzelfde is. Kus me dan, laat me de hypothese bevestigen. Lik het zilt van mijn lippen, laat de zon er in schitteren.

Ik wandel langs het kronkelende zanderige pad, het leidt me naar een groene diepte midden in de stad. Een long die mijn longen vult, de geur van wedergeboorte. Een herkansing in mijn hoofd. De takken die me omhelzen, de wind die me rust influistert. Kom bij me zitten, ik blijf nog even.

Ze waanden ons verloren. Twee verschillende puzzels missen ieder één stukje. Ze zijn weggegooid, afval. Toen ze ons terug vonden, bleken we in elkaar te passen.

Soms lijkt het alsof je me woorden toefluistert tijdens het kussen. Als rupsen die in mijn mond ontpoppen tot onzichtbare vlinders, die zich op hun beurt in jouw maag nestelen. Wat van mijn lippen rolt zit al lang in jouw hoofd, kostbaarheden in de kluis, naast de revolver waarvan ik de loop heb dichtgelast, en vergeelde bankbiljetten. Het zijn je dromen die mijn oorschelpen strelen. De belofte van het aards paradijs, waar onze zonden door de vingers glippen en het drinkwater aantasten. Voor je het weet is iedereen gelukkig, en wij strelen de zon, het goud is ons gegund. We schilderen elkaar als meesterwerken en een tijd lang is tijd wat de wereld deed stil staan. Dat alles vast wordt gelegd is net de manier om los te laten, om te proeven van parels die lekkerder worden bij het groeien van ongeloof. Begrijpen hoeft niet, smaak is onbelangrijk. Wanneer ik naar je toeloop om me in je armen te nestelen en iedereen te vergeten, laat je me dat toe. Dan z...

Wil je met me dansen? Met me zweven tot we enkel onszelf zijn, wij twee als één? Laat de rest maar kijken, onze stappen tellen. Jouw handen in de mijne en de wereld is van ons. De muziek stijgt naar mijn hoofd en je ogen haken zich vast, laat me niet los. Blijf dansen, ik wil verder, hoger zweven. Jij mag op mijn tenen staan

Poëzie = het bruisen van je vingers wanneer je hersens kronkelen en je doen vergeten dat je slechts mens bent.

Ze trok haar neus op, zwiepte haar haren recht in het gezicht van wie op haar tenen stond. Met vaste tred werd ze ongrijpbaar, onbegrijpbaar. Haar heupen hypnotiseerden. Elke hakkentik gaf haar moed. Het echoede, achter haar rug werd het stil.

Het rammelt, het rommelt. Het bromt en gromt. Het spettert, het klettert. Het spat alles nat. Fotoflits! Zweepslag! Zandzakken! Sirenes! 'Ik pak ni op papier.' 'Amai, m'n oren.' 'Water in mijne kelder.' 'Oei, er is er ene verzopen.' We klagen en zagen: 'Het weer Doet het weer!'

Ik dans terwijl ik mijn naam in steen kerf. Mijn naam wordt eeuwig, on-ontcijferbaar, pure mystiek. Archeologen zullen mijn steen onder de loep leggen, belichten, als tegen dan de loep nog bestaat, of archeologen. Misschien heb'k te grote ambities en is een steen steen. Je weet nooit, zeg nooit nooit. Alles kan, het kan altijd. Mijn naam op die steen, mijn nalatenschap, beetje zielig. Maar ach, misschien ben'k gewoon wel erg gek.

Ik kijk in de spiegel, maar zie mezelf niet. Ik zie een oude vrouw in een jonge meid, wat is en wat kon en de gepaarde twee gezichten. Mijn gezicht raakte verloren en vervangen met een masker. De constante glimlach maakt me ongemakkelijk, maar mijn ware gelaat is een grotere leugen. Ze zeggen dat de waarheid altijd uitkomt, de façade verdwijnt. Die glimmende, glinsterende ogen herinneren me aan iemand. Iemand die ik zeer goed ken.

Ik zag het onmogelijke, het onomkeerbare, het onontkoombare. De verwoesting en de verslaving. Het was slechts het oog van de orkaan, de stilte na de storm terwijl de dreiging nog in dikke wolken bleef hangen. Ze schuilen en wanen zich veilig. Ik weet wel beter, dus ik ga, zie niets, want een overwinning bestaat hier niet.

Of dat zou hij toch geworden zijn als de Vlaamse dichter en schrijver nog leefde. De Oudenaardenaar werd geboren op 9 mei 1956, maar stierf 21 jaar later. Johan (Jotie) ’T Hooft was een Vlaams neo-romantisch dichter en schrijver en werd 60 jaar geleden geboren in het Oost-Vlaamse Oudenaarde. Zijn ouders waren Rosa Bostijn en Marcel ’T Hooft. Velen zullen Jotie eerder kennen als dichter-junkie, wat uiteindelijk ook zijn dood betekende. Hij stierf op 21-jarige leeftijd aan een overdosis, waarmee hij zelfmoord pleegde. Ondanks de negatieve connotatie van zijn drugsgebruik was Jotie een zeer goed en geliefd dichter. Dat is hij trouwens nog steeds. Voor velen is en blijft zijn werk inspiratie en hijzelf een cultfiguur. Om Jotie’s 60ste verjaardag te vieren laten we enkele dichters aan het woord, met twee ode-gedichten van Nederlands dichter, schrijver en Jotie-fan Erwin Troost en ondergetekende Lynn Van Hoof. Daarnaast delen we graag links naar twee filmpjes waarin Erwin...

Beginnen bij het begin. En maar hopen dat het einde nog lang niet in zicht is.

Sta op! Wordt wakker! Mens! ' Sla jezelf in het gezicht en ga je daar in dat hoekje doodschamen. Stop met dat ja-knikken en laat je leven nu eens niet in incapabele handen. Ben je het dan niet zat? Als foie gras gans elke dag volgepropt te worden? Mens! Wordt wakker! Sta op!

Kijk, je praat dan wel van bergen, draagkracht en muren, maar heb je ook al eens nagedacht hoe bergen hoop op hoop jezelf kunnen zijn en dat muren vaak zelf hoger en hoger gemetseld worden? Zondebokken bestaan niet, dus neem die wijsvinger in je mond, bijt er eens goed op en kijk daarna lekker lang in de spiegel.

Het gras staat in lichterlaaie, wanneer jij wiegt op de wind. Ik wil me naast je neervlijen, me warmen aan je rode vlam. Beloof me lief te zijn, ik wil me niet verbranden, en als ik ooit begraven ben, bezoek me dan.

De hoop, ze is vals.

“Doe die benen open!”, snauwde hij terwijl hij me een slag in het gezicht toediende. Ik probeerde me weg te wringen en om hulp te roepen, maar de adem werd me ontnomen door de reusachtige hand op mijn keel. Mijn benen hield ik stijf dicht, hij mocht en zou zich er niet tussen wringen. Ik wilde het niet, niet nu, niet op deze manier. Ik dacht dat hij van me hield, ik dacht dat ik goed was voor hem, ik dacht dat hij goed was voor mij. Het begon zo lief, zo normaal. Hij streelde me, wreef zacht over mijn borsten en zoende me alsof ik alles voor hem was. Tot ik zijn hand stopte aan mijn schaambeen. “Nee.”, zei ik. “Nog niet, laat ons nog even wachten. Ik ben hier nog niet klaar voor.” Plots werd hij woedend, sloeg me van zijn bed af en gooide me er dan hardhandig terug op. Hij ging op me zitten dat ik niet weg kon, trok mijn T-shirt en mijn BH uit en negeerde mijn gejammer en gesmeek om te stoppen. Het leek wel of hij me niet hoorde, net zoals zijn buren me niet hoorden wanneer ik gi...

Jantine. (Foto: eccentriclady.nl ) Soms komen er onverwacht interessante mensen op je pad en uit dat contact ontstaat wel eens een leuk interview. Of dat gebeurde toch met Jantine, eigenaar van lifestyle- en lifeblog 'Eccentric Lady'. Haar blog bestaat uit verschillende interessante rubrieken, met 'Dromenvangers' als blikvanger. Omdat ze nog mensen zocht voor deze rubriek, heb ik me met veel plezier aangemeld. Het resultaat leest u dus op Eccentric Lady . Enjoy.

Ik vrees de dood, niet bij mezelf, wel bij een ander. Dan vrees ik de leegte, de ruimte die ik achterlaat in mijn favoriete stoel, of de kilte in bed. Hoe mijn stem in herinnering verder vervaagt tot zelfs mijn lach wordt gewist. Ik vrees de pijn van het gat in een ander hart, hoe dat verlangen mij niet meer bereikt en zout water op mijn foto spat. Nee, de dood doet me niets, het zijn de achterblijvers wiens lijden ik vrees.

Je ligt in mijn hand, mijn grip verstevigt je heerlijke rilling. Het vult me tot aan de lippen met verlangen. Je bent klei wanneer ik me om je heen krul.

Zie die verlaten vitrines met de geur van geheugen als muf verlies. Het zijn stukken spookstad, goed voor een horrorfilm. Alleen als de zomer komt duikt er tijdelijk leven op. Galerijen dienen als farce in de façade van de stad, die leegloopt vanaf oktober. In elke straat verschijnen dan beleefde bordjes als makelaar. Je kan er, voor de juiste prijs gaten kopen en opvullen. Misschien als alles nieuw is, vervalt het verval. Laat ons tot dan allen roepen: Te koop, te koop de gatenstad staat te koop.

Ik hoor te schrijven, zo blijkt. Woorden te boetseren tot wat ongesproken had moeten zijn, vertalingen maken van beelden  die verblinden en verstommen. Discussies op één rechte lijn brengen, verticaal praten over wat gezegd wordt. De woede De schaamte Proberen te relativeren wat onmogelijk te begrijpen valt, terwijl iedereen roept dat ie het beter weet. Ik hoor te schrijven, zo blijkt. Maar de inkt in mijn pen is op.

Of op z'n minst op de online versie ervan. Ter ere van de manager van het jaar, Carta Mundi CEO Chris Van Doorslaer, werd er door stad Turnhout een receptie opgezet. Niet enkel mocht Collectief Dichterbij -met leden Wim Paeshuyse, Iris Wynants, Sus Van De Leest en ikzelf- een poëtisch intermezzo verzorgen, er werd ook een zeer speciaal cadeau gegeven. Chris Van Doorslaer werd in januari door Trends verkozen tot manager van het jaar. Om deze heuse prestatie te vieren wilde stad Turnhout hem in de bloemetjes zetten. Dat gebeurde op 17 maart 2016, in het nationaal museum van de speelkaart in Turnhout. Buiten de gewoonlijke speeches van burgemeester, de man of the hour en andere belangrijke mensen, mochten wij -leden van Collectief Dichterbij- de nodige rustmomenten vullen met poëzie en muziek. Mijn gedicht Blufpoker , speciaal geschreven voor de gelegenheid, maakte er zijn debuut. Als slot van de avond kwam het speciale cadeau, wat door burgemeester Eric Vos en Chris Van Door...

Als de kaarten worden gedeeld hoop je op een goede hand, waarmee je iedereen kan aftroeven. Er wordt dan open kaart gespeeld, toch laat niemand in zijn kaarten kijken. Ze bluffen zich door het spel. Ik wil zijn als de harten aas. Uniek in zijn dubbele waarde, en met een groot hart.

Soms moet je luisteren naar je eigen woorden. De microfoon op je headphones aansluiten en het vreemde uit je stem halen. Soms moet je een stoel pakken en naast jezelf gaan zitten. Laat er dan maar even een ongemakkelijke stilte zinderen voor je vraagt hoe het gaat. Pas als je jezelf weer in de spiegel herkent, kan je die de anderen voorhouden.

Zo mooi dat het spreken haar slechts in herhaling ging. De kopiiste van schoonheid, die enkel zichzelf hoorde en haar spiegelbeeld als lege diepte zag. 'Arm kind.', zeg ik. 'Arm kind.', zegt zij. Haar tranen kussen de bloem die haar nooit zag staan. Zij ziet hem wel, opnieuw en opnieuw. Arm kind.

We balanceren tussen dit, hier en het mogelijke. Bij elke stap moeten we loslaten wat ons neer kan halen en grijpen wat ons weer een stap verder sleurt.

Je durft je volledig aan me bloot te geven. Ik kan mijn vingers over jouw naaktheid halen en elk zintuig aan jouw onderwerpen. Je zou me niet haten als ik elk stukje van je mensenvlees betast en ontleed tot enkel nog je ogen alles zeggen. Nee, je zou steeds meer van me houden, je zou me evengoed verslinden en het laatste wat van mijn lippen rolt is jouw naam. En het raakt je tot op het bot, en je ogen zeggen alles.

Kijk, nee, wacht, geef hier die hand en glij met je vinger over dit stukje huid. Voel je wat ik bedoel?

Ik draag jou en de woorden die je zo graag in mijn gezicht wreef, mijn hele leven mee. Ik draag jou en de twijfels die groeiden  tot complexen, mijn hele leven mee. Ik draag jou en jouw visie die hardnekkig en de mijne werd, mijn hele leven mee. Ik draag jou en mijn gevecht tegen wat jij  mij maakte, mijn hele leven mee. Ik draag jou in mijn achterhoofd. De niet te vergeten lach, naam, gezicht, mijn hele leven mee. Ik draag mij, dankzij jou, mijn hele leven mee.

Je maakt een tocht. Mijn trillende huid is jouw zee, golvend langs de kiel van je vingertoppen. Mijn haartjes zijn de kam van een aan de oppervlakte rijzend zeemonster. Mijn hart bonkt wilder,  mijn borst stokt in lange halen, mijn hijgen als stormwind en  mijn lippen klaarkrullend wachten op die steeds maar gevoelige snaren rakende vingers. Je houdt halt in mijn hals en streelt langs de in mijn oren bonzende slagader. Mijn mond opent stil wanneer je tanden me bij m'n nekvel nemen. Een zacht piepje: niet stoppen, ga door, tot ik kleuren hoor  en tijd even sterft.

Ik ben een lappenpop Stukjes stof, en een beetje mens. Reepjes die zichzelf zoeken. Ik smeek, maak me heel. 

Het is net gedichtendag geweest, en dat hebben we goed gevierd. Het waren twee prachtige dagen, 27 en 28 januari 2016. Mooie woorden en stemmen op Voor Woord IV en een geslaagd debuut bij de madammen van Markant, en dat zowel op evenementniveau als dichterniveau. Annelien Mulkers trad voor de eerste keer op en we hebben het geweten, proficiat aan het jonge talent! Verder nog groot nieuws! De bundel Nachtvlinder is zo goed als uitverkocht! Er is nog maar één exemplaar beschikbaar! Wie, oh wie, wordt de gelukkige? 

Het nieuwe jaar is net uit de startblokken en ook ik schiet in actie! We beginnen alvast met twee leuke evenementen, Voor Woord in de bibliotheek Turnhout en Markant gedichtendag. Voor Woord zal, traditiegetrouw, ook op zijn vierde editie doorgaan de dag vóór gedichtendag. Het belooft een waar festijn, waar ik, wederom met trots, het podium zal delen met Tom Driesen, maar ook met Deborah Langman, Dimitri Sterkens e.a. Gedichtendag zelf wordt Markant, en vooral vrouwelijk! Markant is van en voor ondernemende vrouwen, dus moesten de dichters ook vrouwen zijn. Ik zal het podium delen met ervaren én jong Collectief Dichterbij talent, waaronder Gaby Megens, Kaat Van Eijndhoven en kersvers geweld Annelien Mulkers. Voor meer info, check de kalender .

Mijn gezicht is weggeblazen, mijn lijf tot stof verpulverd en ik sta bekend als onbekend. Jullie doen alsof een naam  op een wit kruis er toe doet.

Ben jij vandaag al gek geworden? Het is die stem die verdwaalt tussen je oren en soms, heel soms, maar eigenlijk te vaak, je mond opent. Kan je zwijgen? Of is het te pijnlijk om op je tong te bijten? Stroomt je bloed de verkeerde kant op, als je heel eventjes je gezond verstand gebruikt? 

Ook goud neemt zijn tijd om te harden, en ook al breekt het, gesmolten wordt het terug edel.

Ik besta uit littekens, oud en vervaagd zijn ze taai, als een lederen schoen waar zelfs een jonge pup niet doorheen bijt. Jong en rozerood zijn ze wild, als een impulsaankoop  met je kredietkaart. Met alle gevolgen van dien. 

Ze kijkt verbouwereerd naar haar handen. Haar trillende, bebloede handen. Haar adem stokt en een braakneiging golft door haar lijf.  “Wat heb ik gedaan?” Fluistert ze. Ze schrikt van haar eigen, plots onherkenbare stem. Het klinkt schor, alsof ze uren heeft staan schreeuwen. Ja, ze heeft staan schreeuwen, tegen voorbijgangers, moeders en vaders met hun kinderen, tegen mensen waar ze voorheen nooit iets tegen heeft gezegd. Het waren vreemden, en blijkbaar heeft ze er tegen staan schreeuwen. Ze denkt na en glijdt met haar blik langzaam langs de lakens op haar bed, langs het oude jachtgeweer dat ooit tegen de muur hing bij haar grootouders. Het is een erfstuk, nog in prima conditie, waar haar grootvader vaak mee ging jagen. Als kind genoot ze van zijn verhalen, hoe hij stoer wilde doen maar altijd miste. Hij was een te zachtaardige man om weerloze dieren neer te schieten. Hij draait zich vast om in zijn graf! Het geweer dat altijd miste schoot vandaag meermaals raak. Ze begint zach...