Lynn Van Hoof

Maak van mij je schuldenaar, je slaaf. Het bespaart ons wat tijd. 

Dit is het dan. Dit ben ik. Dag ik, je ziet er goed uit vandaag. Oh, hallo mezelf, jij ook hoor. Je haar zit goed.

Soms kijk ik met sterretjes in mijn ogen naar jou. Als je mijn blik beantwoordt zie ik een heelal en reis ik langs je geheimen, op spiegels geschreven. Ik word soms sprakeloos van jou.

Je was al 12 jaar, 1 maand en 22 dagen dood op mijn geboortedag. Je hebt wat gemist. De val van de muur, bijvoorbeeld. Een nieuw Europa, de euro en de beurscrash van 2008. De opkomst van New Wave, Punk, Metal, Grunge. Ja, je had het vast graag gehoord. Een hoop cultfilms, Stephen King en Hawking. Pixelart en selfies.  Windows 95, nu 10, chatten en sociale media. Nee, je had geen brieven  meer moeten schrijven.  Enkel jij blijft constant, stil. Ja, je hebt heel wat gemist.

Haar stem draagt liefde. Met een deken van klanken dekt ze je toe, verbergt je in haar wereld. Je ligt en luistert, je drinkt van haar fontein. De eeuwige jeugd als kristal in je mond. 

Het zand zakt. Traag, langs het dunne glas. Ik hoor het stromen.  Als een door tijd vertraagde wervelwind. Verwoestend. Traag. Het verwoest de dag en ook de nacht. Het knipt de uren in repen, die als glassplinters in mijn hoofd blijven steken. Ik kijk eens op de klok: Tik. Traag. Zo verwoestend traag.