Lynn Van Hoof

Kleine broer, luister goed. Neem je leven en maak het mooi. Grijp kansen die  enkel jij zal krijgen en windt de wereld rond je vinger. Leer kennen wat Je helpen kan, kennis is macht! Leef samen,  deel waar je kan  en wees mens. Zorg dat die parels van ogen  de wereld blijven tonen wat lachen is. 

Letter per letter jezelf  als herinnering neerpennen,  maar telkens weer je naam weggommen.  Je wil een schone lei waarop je gezien wordt en toch  totaal onzichtbaar bent. Het is moeilijk jezelf juist te spellen. We zijn allemaal taalfouten die toch in het woordenboek komen. Omdat we zo vaak gebruikt worden. Ze noemen je zus, maar je heet zo en ze weten dat je maar wat neerkladt op je blanco onbeschrijfbaar papier.  Hun namen, bijvoorbeeld,  als herinnering aan analfabeten.  Je bent een open boek. Ze moeten je maar willen lezen. 

Hoe je me neerschiet,  dat doet pijn.  Het voelt als een slag in het gezicht, een mes in mijn rug of een stomp in mijn maag.  Of eerder nog dat alles tegelijk. Ik ben geen nummer  dat je kan weggummen of een stuk huisvuil dat je  op een zondag sluikstort. Ik ben een mens, jij ook? 

Je hebt zo van die dagen dat je hoofd overloopt,  en het enige dat je dan kan kalmeren is een stevige shot adrenaline  gemixt met endorfine, seks dus. Je zit dan op je fiets, of in de auto, de bus, misschien wandel je wel, en je overvolle hoofd sijpelt de puurste pornobeelden naar je blikveld.  Er verschijnt een glimlach op je lippen, je handen beginnen te trillen, snel naar huis!  Daar kom je eindelijk aan, helemaal gek en geil van je eigen fantasie -Hoe komen die dingen toch in mijn kop?!- je trekt de deur open en hoort je eigen gehijg, het echoot in de lege woonkamer. Lege woonkamer... Lege, leeg, leegte... Verdomme! En je had zo'n zin in lichaamsvreemde lichaamsdelen die je lijf (opnieuw) ontdekken. Zo leeg... Er zit maar één ding op,  zelf die hoognodige shot zetten. 

Heb je ooit gehoord van Stilte, dat mythologisch wezen dat zogenaamd consumeert, oorverdovend de wereld vult? Het kan beklemmend je adem stokken,  gesprekken rare wendingen geven,  stof tot nadenken. Het wordt verbannen, verfoeid en gemaskeerd.  Nergens is er nog ware stilte, verborgen als nutteloze curiositeit.  Het ligt diep begraven. Stilte is voor de dood.

Ik ben slechts brons een fictief genie, toch ken ik de lokale mens. Ik zie kinderen naar me wijzen, jongeren rond me hangen en ouderen nog genieten van mijn verhalen. Ik sta tussen een naakte man, met megafoon, en een naakte  nimf.  En toch werd ik voor de tweede maal van mijn sokkel gegooid, Want ik ben slechts brons. 

Terwijl de sixties spreken van revolutie en vrijheid, werden de jaren 1970 harder, met problemen als een economische crisis, verschillende oliecrisissen, verhoogde criminaliteit en de Koude Oorlog. In die tijdsgeest leefde, en stierf, dichter en schrijver Jotie ’T Hooft.   Johan Geeraard Adriaan  ’T Hooft werd geboren in Bevere (Oudenaarde) op 9 mei 1956. Zijn vader, Marcel ’T Hooft was leerkracht aan het gemeenteschooltje en bibliothecaris van de plaatselijke bib. Moeder Rosa Bostijn werkte als ontwerpster van ondergoed. Jotie groeide op tussen liefhebbende familieleden, waaronder grootouders Gerard ’T Hooft (Peter Schoenmaker) en diens vrouw Elise Coeck.  De dood van zijn grootmoeder, hij was toen tien jaar, liet een diepe indruk achter. Tevens had Jotie goed contact met zijn oom Rik ‘T Hooft, schrijnwerker, waar hij vaak in het atelier ging helpen. De grootouders langs moeders kant speelden ook een grote rol, vooral aan de grootvader, Gaston Bostijn alias Peter Elektri...

I n juli 1799 ontdekten Franse genietroepen een donkere granieten steen tijdens werkzaamheden aan het fort St.-Julien, nu Quaitbay, bij het Egyptisch plaatsje El Rachid, toen beter bekend als Rosetta. Wat zij nog niet wisten is dat twee decennia later diezelfde steen een eeuwenlang verleden zou ontcijferen. De steen meet 112 bij 76 cm en bevat één tekst op drie verschillende manieren: hiërogliefen, het demotisch schrift en het Grieks alfabet. Omdat de hiërogliefen nog niet waren ontcijferd, maar de twee andere geschriften wel bekend waren, werd de steen van Rosetta een belangrijke sleutel in het vertalen van het Oud Egyptische beeldschrift.  Thomas Young, een Engels Egyptoloog en arts, en Jean-François Champollion, Frans taalkundige, waagden zich al snel aan de taalkundige uitdaging, maar enkel Champollion slaagde in zijn opzet. Op 27 september 1822, 193 jaar geleden, kondigde hij aan de hiërogliefen ontcijferd te hebben, waardoor hij de basis legde van het systeem voor verder...