Lynn Van Hoof

Een buitenstaander binnenin het grijze gegrijns. Een tulp tussen rozen, geknakt en verwelkt. Het lied uitgezongen, uitgestorven. De stem die uit bereik van ieders gehoor klinkt.

Als driest verdriet doemt het op en stapt recht door zee het nietsvermoedende in, het hijgt en briest, krijst woorden langs zwijgende oren, Wat valt er te zeggen, het gesprokene vervliegt in kluisters, laat de vleugels van de vuurvlinder ironisch verbrand achter, vergeet zijn pracht, Naakt zindert het na, wiegt zichzelf blind.

Ik kruip op mijn blote knieën geschaafd en begaafd fluister ik en prevel namen die een roep bepalen. Kilometers bewijzen de zoektocht, de verhoopte verlossing, het bereik, bericht dat eeuwig geheim blijft. Het symbool dat synoniem staat voor alles, als een pelgrim probeert de code te kraken, blijf ik kruipen

een emotie voorbedachte rade de uitwerking persoonlijke esthetische schoonheid hard werk zware moeite verkocht tentoongesteld door critici besproken opgehemeld afgebroken tijdelijke collectie bezoekers staren, denken voelen persoonlijke existentiële schoonheid

De dood maakt het geniale wonderlijk plaatst onze verlangens in anderen terwijl talenten voor de stervenden zijn. En wij slechts nevelige lichtjes van een voorbij suizende stad priemend door beslagen busruiten.

Genietend wachten met de muil gesloten en grinniken om het verspilde zaad op een lenteochtend met wit sneeuw en zacht gekwetter van beproefde vogels in laboratoria. Om vleugelsterkte na het verlies van schaamte en transpiratie op de weg naar eenzaamheid en stil pikdonker wiegend op het gehuil van de wind. Gekscherend klaar om weg te vliegen uit de schede van vochtig spraakgebrek. Lispelende rochels van ademloze ochtenden uit salamanders met gespleten tong en doorboord hoofd. Geflatteerd door de zeis die een crimineel onthoofd.

Ik ben ver gezocht ik kijk niet naar grenzen, maar overbrug ze en neem een andere weg richting horizonten die nergens eindigen en overal beginnen. Ik kan niet stil staan, ga door steeds verder dan het oog reikt.

Een ijskoude deining langs de kromme ruggengraat van de veroordeelde, verbannen heks Smeulend as dat brandt een gat in het hart van de luisterende, fluisterende gek Het onbegrijpelijke onbegrip een opengebarsten cocon de vrijheid in zonder vleugels Elke zin zodanig verwoord een gevoel, gedacht, geschreeuw borrelt op uit die diepe put Een geïnteresseerde moeite, zonder zucht, leugen of verwijt is wat een dichter zo benijdt.

Het is weer zo ver Het is weer tijd die tien seconden zijn weer afgeteld. Het vorige jaar net voorbij en (Het leek wel gisteren, vandaag) het nieuwe jaar schiet uit zijn startblokken en spurt al naar de finishlijn. En zo in traditie, traditioneel getrouw, tellen wij elk jaar die laatste tien seconden in vreugde voorbij. We denken: Volgend jaar kent geen grenzen.