Lynn Van Hoof

Soms moet je mee met de wind die door je hart waait, warm of koud Willen of niet, het kan soms hart loos zijn en kapot geduwd als bubbel plastic in de handen van een gelukkig kind dat zonder te beseffen het leven uit je adem perst. Getroffen door de kracht van het zwak zinnig gestel dat breekt, maar terug aan elkaar geplakt wordt door iets nu nog zonder naam.

Het bruisen van je vingers en het onuitstaanbaar gekakel van verwarde woorden die je hoofd onregelmatig maken. Verdrinken in betekenisloze zinnen als een spinnenweb plakkerig in je denkpatroon om dan zachtjes neer te komen in dromen. Gestructureerd in zinsdelen en woordsoorten, al dan niet rijmend met alliteraties of connotaties, het loopt gesmeerd, als een godsmachine. De Poëtische Processie, proces afgerond.

We gaan samen door de deur naar werelden Deur, gaat door mij mijn mens en sla me dicht, maar pijnig niet mijn toeverlaat. Toe, verlaat me niet alleen zijn is niet aan mij besteed Ik heb toch liever het Sociale Protocol.

Ik wil het gedaan zien ik wil het kapot en aan scherven, daar wil ik voor sterven! Ik wil iets anders zijn en iets anders hebben en jullie die niets zien, blind of stom, jullie wil ik uit de wereld helpen! En het enige dat me geen pijn doet, droom, met de zonsondergang die even mijn woede verblindt om tot slaap te wekken, donker en koud. Verbaast het je? Dat ik teken!

Dolkhoofd op de grond, geen paard voor zijn koninkrijk Fataalkracht en hersenpijn, toch zien en kijken naar zijn doodsgezicht Witte roos, Bos- worth slag naar Leicester moord op pijnpodium Scoliose, maar geen angst, veldheer in oorlog met Henry VII Tudor Krijgerskoning met reconstructiegezicht en afstammeling, wij vergeten niet Uw propaganda- lot. (Naar aanleiding van: Richard III: The king in the car park)