Lynn Van Hoof

In het water ligt een parelwitte vrouw bleekrode lippen en ogen van blauw haar gouden haren zweven in een vouw van warm naar koud, naar lauw. Ze verslond hem rauw schold hem uit voor kauw maar wist: hij is een pauw. Ze dreef hem in het nauw dus nam hij haar mouw, brak haar nek en gooide gauw haar lijk in de Donau. Nu speelt hij rouw draagt weken zwart, geen berouw en zweert: 'Ik neem nooit meer een vrouw.' ©️ Lynn V.H.

Er is die ene quote van Socrates waarin hij beweert dat het enige wat hij weet is dat hij niks weet. Daarin verschil ik dus al van hem, want ik weet wél iets. Ik weet namelijk dat ik wil schrijven. En dat moet ik dan ook gewoon doen. Niet alleen poëzie, maar eindelijk ook eens wat anders. Wat ik ermee wil bereiken weet ik nog niet, tenzij natuurlijk dat het gelezen wordt. Dit besef kwam pas echt na een gesprek met mijn werkgever, waarin ik aangemoedigd werd in mijn sluimerend besef dat schoonmaak eigenlijk niet helemaal bij me past. Dus ging ik op zoek naar opleidingen die me op weg konden helpen naar iets anders. Eerst wilde ik voor HR-medewerker gaan. Dat schoof ik steeds vooruit, alsof ik wist dat ook die job niet bij me zou passen. Ik wilde schrijven en had nog steeds spijt van de als tiener afgebroken studie journalistiek, dus stelde mijn man voor in die richting te zoeken. Hij vond me een flexibele opleiding ‘journalistiek en nieuwe media’ en het klikte. Dat gaan we doen, ik ...

De vrouw sleurt haar dekbed door de nachttrein haar sluier verbergt lippenstift  en diep verlangen. Ze is een worm een cactus een gluurder die vleugellam wordt van borsthaar van beenhaar.  's Avonds wast ze zich schaamteloos, met zeep onder de dromenvanger. ©️ Lynn V.H.

Ik trek steeds vaker de stoute schoenen aan en niks van een ander zeg steeds vaker ja tegen mezelf en nee tegen een ander. ©️ Lynn V.H. 

Het is zo'n dag waarin diep in je ogen kijken je hand vasthouden naar je stem luisteren en lekker tegen je aan liggen ongelofelijk verschrikkelijk vermoeiend is. ©️ Lynn V.H.

Als een boom in de knop zwellen we in elkaar op een laagje ijs langs onze huid wanneer we verstrengelen als takken van twee eiken en dan één kruin. ©️ Lynn V.H.

Wat als je vermoedend het diepe in stapt de gitzwarte brij in je haren de geur sluimerend in je neus koester je dan verwachtingen op land aan de horizon waar je aan kunt modderen de schelpen kussen en baden in de zon? ©️ Lynn Van Hoof

Soms voel je de koude niet alsof warmte op je lijf staat geschreven en jij een tropisch eiland bent. Wanneer dan mijn rillend lijf aanspoelt en op jouw strand opdroogt durft de aarde beven. ©️ Lynn V.H.

Ik verlang naar luisteren naar horen, zien en spreken naar verlangen naar hoe huid haartjes omhoog drukt en hoe fluisteren dat ook kan. Ik verlang naar spiegelbeelden naar hoe ik mezelf zie in jouw ogen en hoe die meer zien dan dat ik kan. naar handen die alles doen voor mij en hoe warm ze worden.  Ik verlang naar verlangd worden  en hoe aanbeden worden eigenlijk voelt.  ©️ Lynn V.H.

Ze likt het zoute zweet uit de hete lucht laat zich diep begraven tussen huid en verse lakens. Ze hapt in lippen die haar naaktheid bedekken, als naar adem alsof ze explodeert in de lentebries door het open raam. Het is een oerkreet waarvan ze niet wist dat ze het in zich had. ©️ Lynn V.H.

Een bouwwerk van takken en veren verraadt mijn woonplaats, diep onder jouw huid genesteld heb ik wat uit te broeden. In de ruimte van jouw hartslag leg ik mijn warmte in de kamers kan ik mijn ei kwijt. Wanneer ik mijn bed weer verlaat nemen mijn vleugels vlucht op de adem van jouw zucht. ©️ Lynn V.H.

De rode zoetgeurende vrucht spat open tussen mijn tanden, het smaakt nat en fris als een ochtendwandeling tussen de ranken waar het groeit. Ik zie aan kleine tafeltjes mensen met grote glazen geperst proeven. Ik zou erbij willen zitten, maar lust geen wijn. ©️ Lynn V.H.