Lynn Van Hoof

Baar moedertje baar draag de eieren op stokken  naar het water waar baar moedertje baar leg de eieren onder rokken  bij het water daar Baar moedertje baar draag de eieren in wasgoed in het water waar baar moedertje baar leg de eieren  in bloed op het altaar.

Jouw ogen zijn niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar. In jouw irissen verkleurt het blauw langzaam tot zwart en absorbeert de zon. Jouw handen zijn niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar.  Onder jouw nagels tussen restjes aarde herinneringen die je snel weer weg bijt.  Jouw lach is niet de mijne, ookal lijken ze op elkaar. Achter jouw tanden onder je tong de punt van het mes dat je blindelings hanteert. Jouw woorden zijn niet de mijne, ze lijken  helemaal niet op elkaar. ©️ Lynn V.H.

Hoe dood je tijd? Door een slag in het gezicht, een kus op de lippen, of uren vrijen waarna alles opstart als Windows 95 en jij begrijpt  hoe de ochtend stond met goud in de mond.  Tijd laat graag zijn tanden zien. Smeken heeft geen zin en de rode striemen op blote billen zullen lekker zijn. Er valt niets te verkiezen wanneer de spiegel breekt. Het is tijd die ons doodt en tegelijk  onze wonden heelt. Het is tijd die meent en tijd die neemt. Neem de tijd, haast en spoed is zelden goed  en wie goed doet goed ontmoet. En wanneer dan de avond in zijn armen tot nacht wiegt is het zo weer ochtend. Tijd komt en gaat, en jij wordt wakker met goud in de mond. ©️Lynn V.H.

Ik zoen je graag Kus me vandaag Zacht je lippen Ik sta op mijn tippen En smeek dat Jouw mond nat En oh, zo zoet Genezen doet Rauw wil ik zijn Afgelikt en klein Als suikerspin kleven Geef me die zoen. Toe, even. ©️Lynn V.H.

Haar oranjerode haren krullen wiegend langs de kraag van een bordeauxrode  houtje-touwtje jas. Mosgroene ogen volgen de regels van het boek in haar roomblanke handen. Roze blosjes op de wangen. Donkerbruine laarzen. Ze zit op een bankje in het park. Ik aan een tafel achter glas met een kopje thee een gebakje onzichtbaar. De wind steekt op. Ze spuugt de haren uit haar mond blijft zitten, sipt koffie, leest - heeft het klaarblijkelijk niet koud. Ik benijd haar. Ik bemin haar achter glas  aan een tafel met een kopje thee. ©️Lynn V.H.

Here, zonder naam en zonder gezicht zie vanuit den hoge op uw droeve eenhoorn neer,* met geslepen hoorn slechts schijn door valse hoop vertroebeld zicht. Met handen geheven naar licht in schaduw glas geblazen met adem die kracht verliest. Pas wanneer vleugels gegund voor het leven gezwicht. *  Uit 'Junkieverdriet' door Jotie T' Hooft, 1976  ©️Lynn V.H.