Lynn Van Hoof

Haar woorden lezen als peperkoek of chocolade-ijs met gezouten karamel, ze straalt terwijl ze bekvecht om de  schoonheid van haar silhouet. Wie luistert die voelt. Wie ziet die doet. Met de vuist op tafel meent ze dat haar vlindervleugels nog vastplakken op haar rug, dat één duwtje haar zal openvouwen  als een schatkaart. Wie zoekt die vindt.

Ik hou van je. Niet omdat je niet past of ongepolijst bent maar omdat je me kippenvel geeft van mijn stuk brengt en me weer opraapt omdat je omarmt en zachtjes zoent vuisten balt en vliegen kan of net stevig in de schoenen staan. Omdat je dat ene en alles bent.

Als de huid een plek is om op te warmen lippen een tijdreismachine handen de perfecte mal voor je gezicht  en ogen een herinnering  dan zijn nagels wapens en tanden een waarschuwing.