Lynn Van Hoof

Het viel voordien niet op. Het haar op haar benen is lang, donker en toch zacht. Liefkozend streelt ze het.

Kaken klemmen tanden vast nagels boren naar bloed hete tranen koelen langs de hals de tong likt zout van de lippen. Als je ze niet voedt verhongeren ze.

In de spiegel met haar handen achter het hoofd haar oksels  vrij ongepolijst ziet ze hoe hij haar daar  zachtjes zoent.

Je was te ruw, te hard. Niet ingesteld op mijn vormen, of op comfort terwijl ik urenlang  op je zat.  Mijn rug, mijn benen, mijn kont, alles doet pijn, zelfs dagen later. Wijze les, een mens kan zich vergissen, al was je in dat café mijn enige keus.