Lynn Van Hoof

Eens de regenton leeg is en je voorraad woorden uitgeput is teruggaan naar fabrieksinstellingen de enige optie.

Ik draag mijn ziel op mijn lijf, wat je ziet is wat je krijgt.  Mijn waarheid verpakt in mijn woorden en wat ik verstopt heb,  zit achter mijn ogen. Soms hang ik aan een zijden draadje in een donkere kamer, een kluizenaar die zich vastklampt aan wie ze nog heeft. Tot jouw masker verwelkt, mijn vingers bloeden en ik moet toegeven: Ik ben jouw verlies.

Wij zijn  een zooitje ongeregeld, wars van spelregels. Op het podium voegen we daad bij ons woord wanneer we spelen met ons publiek. Wij zijn zogenaamd excentriekeling. Eigenzinnig in wat we tot waarheid spinnen, webben van leuzes die alleen wij kunnen verzinnen. Wij zijn idealisten van dichters die van modderpoelen zwemvijvers maken waarin jij eens per jaar je voeten spoelt.  Zonder ons geen gedichtendag.

Als mensenhanden warmte vangen, waarom zijn de jouwe dan zo koud? Is er niemand die wil blazen of wrijven of je de zakken van hun jas  uitlenen? Zal ik? Nee? Zeker? Dan ga ik verder, voordat de mijne bevriezen.

Ik zou wel eens willen smelten.  Een plas waarin ik mijn botten niet meer voel en mijn stramme spieren een hoopje gemixt met mijn oververhit brein. Gewoon even door de blender en de volgende dag weer als nieuw.

 Ik was onkruid. Je plukte me, gaf me water, licht. Ik schoot wortel in je woorden, bloei voort in de schaduw van je naam.

Als je naar de maan kijkt, zie je de zon breken terwijl de sterren verbleken. Met je kin in de lucht word je dan nietig verklaard.

Overdenken  is een hobby. Mijn hoofd paniekzaaier waar mijn lijf aarzeling oogst. Ik verscheur mezelf, word transparant, als een glasgordijn. Fragiel als perkament.   Ik neem een pen en schrijf me opnieuw de huid vol.

- Rauw - Grijs - Als werkwoord        wederkerend -  Koud en warm - Een sluimerend zeer - Altijd daar en     nooit voorbij - Een golfbeweging - Een herinnering die     je keel dichtknijpt - Plots alles     waar je aan denkt - Moeilijk te     verteren - Breken - Het ergste verdriet     en de grootste pijn - Moeten loslaten - Aan leven gehecht

Als onvolmaaktheid menselijk is, het tegendeel godsbewijs, sociale eisen, constructies dus  heiligschennis. Al is dat vast wat kortzichtig.

Het bonst  in mijn hoofd, zwarte randen  in mijn beeld, kunstlicht  in mijn ogen. Ze doven niet, ze verhullen. Onthoud mij, vergeet-me-nietje op je borst, naast je hart gespeld.