Lynn Van Hoof

Het wordt tijd om te luisteren, dat een nee ook verzwegen kan. Vragen staat vrij, maar een met vreemde handen besmeurde vrouw niet. Lees de waarheid in haar ogen. De enige keuze  vechten of vluchten terwijl alles bevriest. En dan de stem uit een blauwe hals toch niet geloofd, tenminste als ze nog vertellen kan. Er wordt om minder vermoord. Giftige mannelijkheid aangemoedigd door patriarchische waarden ontploft in femicide. Het alfa-ego meer waard dan een leven.   Maar wat heeft dat met mij te maken? De herkenning is globaal, de pijn voelbaar bij iedere betekenis- volle blik. Gelezen woorden worden woede.   Het zijn namen bevestigd op onze lippen, herhaaldelijk gepreveld in gebed en protest, vuisten gebald als groet, als herdenking.   Het zijn moeders, dochters, tantes, nichten en vriendinnen die vaders, zonen, nonkels, neven en vrienden zullen haten. Vooral grijsaards die met scepter en wetboek zwaaien.   En we zijn nog zo jong, amper op de rand van kind naar vr...

Je bent al lang horizon geworden. Stergezicht in een vergezicht, komt toch steeds terug. Golvend water door merg en been, hier het dagelijks nieuws. De wattenwolken onder mijn vleugel troosten mijn donderdenken, leggen mijn hikrikketik lam. Voldoende om in goede doen.   Ik weet ergens herinnering en ziel tijdloos verwant, overstijgende trots.  Angsthaas die vloog, grenzeloos werd en wie weet sporen trok.    Die jij, edelonzichtbare, maar nooit-weggeweeste, met je lachende vingers in je liefde overtrok. Tastbaar. 

Te lang niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar dat telt nu niet. Hoe gaat het? Wie ben je eigenlijk, nu? Wie knuffelde je, deelde geheimen, giechelde met je? Dat had ik moeten zijn, het spijt me. Alsjeblieft, praat me bij. Alle verhalen, alle jaren. Ik heb uren, zeeën van tijd, open armen en knuffels die net wat langer duren. Tot wij als twee handen op één buik écht grote zus kunnen zijn.

Ach, me horen, zien en voelen lijkt net zo duistertasten als helpen. Stijve lippen blazen termen die ik als leek hoor donderen. Ik denk: "Maar, is het dan werkelijk zo zwart-wit?" Mijn mond trilt in happen naar weerwoord, besmeekt een greintje mens. Ik zoek hartsverstand, gewone logica die over grenzen draagt, maar  zie enkel baksteen. Ik durf niet.