Lynn Van Hoof

Was ik maar de lijm tussen mijn vader- en moederland, de hand die de rechtse met de linkse kant, het laatste woord door iedereen gehoord, en begrepen. Had ik maar de kans gegrepen om tussen de oevers het water te splijten, zand te baggeren tot eiland waar drenkelingen naar mijn hand zouden dingen, en ik als regeerder  alles door redenatie af kon dwingen.   Maar ik sta alleen, op uitkijk met een verrekijker, in de hoop verder te kijken dan de diepte van de gitzwarte breuk in mijn eigen lijf.   Ik reik de hand aan een ander, spoel de olie weg en zeg: "Zie mij, hoor mij, begrijp mij, maar volg mij niet. Ik ben gespleten, jij nog ongekrenkt."   Je geeft me lijm, die mijn vingers tot vuisten kleeft.

Ik kijk naar jou en zie mezelf voor ik, van mezelf, mezelf mocht zijn.   Ik wilde niet dat anderen een mening konden vormen over mezelf. Tot ik doorkreeg dat ik , maar niet mezelf, nog steeds een mening werd.   Dus kijk naar mij en zie jezelf, vergeet jezelf, die van jezelf niet jezelf mag zijn! Die mening is slechts van een ander, niet van jezelf.