Lynn Van Hoof

Wereldwijd vechten mensen voor échte vrijheid. Ze lijden en verliezen, geven hun bloed om te kunnen kiezen. Leven of dood. Maar jullie vergeten hun strijd. First world problems brengen jullie op straat, maken van veiligheid de vijand. Van broederschap en vreedzaamheid geen sprake. Voor jullie   telt enkel jezelf. Een egoïsme waar vernieling, vernedering en zelfs plundering kracht moet zetten. Maar die steen door dat raam doet schade aan mensen waar jij zogenaamd   die steen voor gooit. Het lijkt wel kinderspel. Een stel verwende tieners meent dat al wat uit hun mond komt ook maar door iedereen gehoord moet worden.   Als we eerlijk zijn, bot en volwassen, willen we niet horen hoe jullie denken dat onze feiten slechts leugens zijn. Jullie waarheid is de onze niet, maar daar hoeven we niet   voor te bloeden. Scherven brengen ongeluk en dat in een tijd waar geluk écht ...

Ik was stil, monddood en verkleind. Mijn rumoer slechts op papier en in veilige handen. Werd ik luider dan kreeg ik een naam, waar ik niet voor of achter kon staan. Ik sloot deuren in de hoop dat er andere open zouden gaan.  Tevergeefs wanneer bleek dat ik me in een soort van isolatiecel bevond.  Toen zag ik jou,  en gelukkig jij mij.  De wereld zwaaide open,  ik leerde mijn  eigen waarde, mocht terug spreken.  Ik vond een podium,  betrad het toneel,  en bij God,  iedereen weet hoe ik schreeuwde. 

De Fransen zeggen: "Tu me manques."  Jij mankeert aan mij.  Als een homp vlees uit de buikwand gesneden.  Een luchtledige leegte waarin ik val, tastend naar wat ik weet is weggezogen.  De lange adem van niks meer voelen,  iemand die niemand werd.  Een naam verborgen  achterin een hartkamer.  Af en toe klopt hij op de muur en dan  vergeet ik te vergeten.  Het schiet me te binnen.  Een schokgolf na een bomaanslag dat ik even moet wegslikken.  Ik streel de fantoompijn.  Ik lach zelfs een beetje,  want ook al mankeer jij aan mij,  ik mis je nog steeds.