Lynn Van Hoof

Ik ben een buitenlander. In een land waar ik mijn eigen taal spreek, en ze me toch moeilijk verstaan. Mijn zachte G verzacht de inheemse mens, mijn dialect vinden ze schattig. En geil, met een harde G en een vreselijk uitgesproken tweeklank. Van domme belgenmoppen heb ik wel genoeg, maar een Limburger, of een duitser, is toch nog erger. Een tijdje geleden zei ik nog 'salukes, he' Nu zeg ik 'houdoe! '

Sta toch even stil, neem bedenktijd en schenk me je adem. Lach me niet meer weg. Ik wil mijn armen naar je uitstrekken, nog steeds dat kind dat weken niks zag. En pas wat hoorde als het te laat was. Ik telde uren terwijl ik spelen moest.

Je koude adem doet me schrikken, ik wankel achter het douchescherm. Jouw hand staat als spoor tegen het glas, ikzelf ben opgeslokt door stoom. Als ik dan de kraan dichtdraai, en zie hoe jouw ogen mijn gezicht in de spiegel bekijken, word ik wit, grijs en weer blond. Klein en kleiner, een deel van een verleden, een bezoeker in een ander zijn nu. In de toekomst zullen we vervreemden.