Lynn Van Hoof

Het zijn herinneringen van een kind. Af en toe ademen ze. In foto’s: je trotse houding, de wat strenge ogen, en zachte glimlach. In geuren: soep op het fornuis, met je stem uit de keuken, die vervaagde voor het mocht. Één twee drie, één twee drie. Dit gedicht telt als een wals, ik zie je nog zweven. Ik had je willen vragen, met me te dansen. Ik heb het nooit geleerd. Als jij de stappen telt, zou ik luisteren, en nooit meer vergeten. Ik zou je nog graag een brief schrijven met al mijn levensvragen. Jij zou wat verzinnen, dat ik wat moest lezen. Dat jij het niet meer kon. Ik prijkte in je kast, de vraag voor een voordracht stokte in je keel. Dit gedicht telt als een wals, jij zweeft. Het zijn herinneringen van een kind.

Ik zoek een schuilplaats nestel me in je oksel, v ind er een thuis. In mijn schoot leg je je hoofd, i k streel je haren en hoop e en toekomst te schenken, e en navelstreng die ons verbindt. Als je me vraagt hoe het gaat, a ntwoord ik met een zoen, b edenk te weten wat jij al weet, v erbeeld me dat jouw ogen k ristal zijn waarin ik kan lezen h oe jij me ziet. Het is het niet weten w at verbeelding voedt, en al wat ik werkelijk kan zien i s mezelf, mijn eigen ogen d ie naar je kijken als een d renkeling naar een reddingsboei. Ik sla je armen om me heen, s nuif je haren en voel me intens.

Ik zie mezelf in een levensgrote spiegel, ik schrik. Wat ik daar zie zit niet in mijn hoofd. Vertel me dat ook jij wat anders ziet.

Ik geef je roest en steenkool, morgen diamanten. Morgen wordt alles anders. Ik zal kathedralen bouwen om de wolken te kussen, hopen dat mijn spitsbogen hoger reiken dan dat jij kunt dromen. Droom je soms over mij? Zie je hoe klein we zijn in onze grootheidswaanzin, hoe jong in onze gezamenlijke jaren? Kan je de top al zien? We hebben nog wat kilometers te gaan, wonderen te aanschouwen. En we zijn zo klein, samen. Het bouwwerk nog slechts fundamenten. Maar ik zie het groots, eeuwig. Ik maak plannen met Gaudí in het achterhoofd.

Hij toonde me het wit van zijn oogbal en zei: "Ook ik heb vrees gekend." Ik had geen repliek, dus opende hij zijn schedel en terwijl ik naar de kokende hersenen keek dacht ik: "Nog een snuifje zout!" Soms moet je ongezouten meningen met een korrel zout nemen. Ik vertelde hem een verhaal over een moraalridder die zijn eigen paard opat. Het hoe en waarom doet er niet toe. Hij zweeg, maar keerde zich binnenstebuiten. Ik kon zijn waslabel zien: "50% sproetjes." Hij vroeg me wat ik dacht. Ik mompelde dat ik doof, stom en blind ben. Hij vond dat egoïstisch.

Ik spreek in kleuren en draag de regenboog als medaille.