Lynn Van Hoof

Ik vang je blik in je spiegelbeeld, maar weet niet hoeveel je ziet. Ons bestaan dat elkaar even raakt, als een venndiagram waarin wij wiskundige verschillen zijn die in de tijd samenkomen. We spelen een dobbelspel, het hoogste aantal ogen is net genoeg voor een verdwijntruc. Als de trein dan stopt trekt onze verzameling uit elkaar, als cellen die zich splitsen. Ik zie je nog net knikken als ik je blik opnieuw vang door het raam, en je uit mijn gezichtsveld flitst.

Er is een parallelle wereld waar vogels in het water vliegen terwijl wij dromen vissen te zijn, te zwemmen in de lucht. Waar honden arrogant zijn en katten plezant, met hun domme blik en lange tong wanneer ze hijgend de bal terugbrengen. Waar de spin met haar acht poten van bloem naar bloem zoemt en hoopt dat er geen vlieg in een web haar opwacht en verslindt. Waar de mens zes poten heeft en zich razendsnel voortplant, zelfs na een nucleaire ramp, terwijl kakkerlakken kankers krijgen. Er is een parallelle wereld, waar liefde overheerst en doodknuppelen elkaar stevig vastpakken betekent, zoals een moeder haar kind.