Lynn Van Hoof

Het kleine meisje trekt snel haar hand terug. Ze heeft zich verbrand. Niet zozeer aan de vlam zelf, eerder aan de hitte die er vanaf straalt. Ze huilt zachtjes, de blaar amper te zien, de pijn eens zo intens. Niemand die wat merkt. De blaar geneest tot een hard litteken, het kleine meisje groeit op tot een jonge, sterke vrouw. Toch komt ze om de zoveel tijd dichter bij een vlam. Dan is ze weer dat kleine meisje dat huilt.

Opgejaagd wild dat stokstijf de dood in de ogen staart. De grimas van het dra voorbije leven. Haar tranen en de glimlach die nooit meer komen zal. Haar begraven hart, verloren ziel. Haar dagelijkse wandeling naar zijn schoonzoon, met bloemen in de hand. Zijn trillende handen, zijn knieval, zijn gegil, zijn tranen, zijn jacht gestaakt.