Lynn Van Hoof

Hij smeekte haar "Wees mijn bondgenoot, doorheen de tijd, de eeuwen voorbij. Ik draag je op handen, laat me je sokkel zijn." Hij nam haar hand, zoende elke ring aan elke vinger, vijf per hand, en vroeg haar of zij misschien zijn vrouw wilde zijn. Haar antwoord, na zo'n stilte waarin zelfs de kleinste krekel besluit te zwijgen, was simpelweg "Nee, dankje."

Vertel me al je fantasieën, ik wil het weten. Misschien zijn ze gelijk aan de mijne. Raak me aan, laat me voelen wat jij wilt. Raak me. Bekeer me tot jouw begeerte, en vergeef me als ik aan je verslaafd raak. Laaf mijn dorst, stil mijn honger, zelfs als ik steeds meer wil. Fluister wat in mijn oren en laat me verdrinken in ondeugende flikkering . Snoer me de mond met een zoen die me met verstomming slaat. Vergeet me en leer me opnieuw kennen, verkennen alsof het telkens weer de eerste keer was. Zing met me tot ik doof ben, wek me en verdoof me, wakker me aan en doof me als een wederkerend werkwoord. Kijk naar me, staar je blind op wat jij schoonheid vindt. Vergeef me dat ik zo veel van je wil.

Hoe zij een roos was. Hoe ik vergat dat zij een roos was. En haar een hand gaf, en me prikte aan haar doorns. En hoe mijn vinger bloedde, en ik helemaal warm werd van het rode bloed dat versmolt met de rode roos . Hoe ik opnieuw   vergat dat ze een roos was. Hoe ik bloed proefde nadat ik haar zoende.