Lynn Van Hoof

Het licht dat kleren doorzichtig maakt. De letters die lippen onbesproken laten. Het slissen, het stotteren Het alsmaar slikken. De angst waardoor drempels blijven groeien. De pen die dichters tot goden maakt. Het spelen, het staken. Het alsmaar staren. De blikken die toch echt mensen zien.

Met microfoon in de hand, de dichter wiens schoenen door het podium zakken. Het hoofd als spons die al het vuil absorbeert, het groentje, de meid met girlpower maar een klein hartje. Een volume bovenop knikkende knieën, een stem die soms liever zwijgt maar toch alles maar opschrijft en dan maar gewoon spreekt. Ken je dat? Die oncontroleerbare wil om zichzelf te zijn maar zich niet te veel te willen tonen, en toch telkens weer met die microfoon in de hand, zakkende schoenen, blootleggend volume.

Ik heb het verleden verbrand. In de assen las ik oude waarheden en een realiteit die al lang onwerkelijk is. De rook nestelde in mijn haar en ik vergat wie er toen sprak, de verhalen die vandaag nutteloos geworden zijn. Ik zag de vlammen groeien. Een vergeelde bladzijde werd verteerd en wat ik te lang vasthield schroeide uit mijn hand. Ik heb het verleden verbrand. Kijk nu in de assen waar niets nog iets is, waar een deel van mezelf stierf. Het is goed zo, het is beter zo.