Lynn Van Hoof

Terwijl jij vervaagt tot iets dat amper op het puntje van de tong ligt, vervaagt er iets binnenin mij. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen, maar ik weet dat jij geschreven wordt, lijn per lijn. Terwijl je zelf het schrijven bent verleerd. Naar jou kijken is als een te sterke bril op je neus, de scherpte gaat er af en je staat er zelf van te kijken. Woorden zijn slechts klanken, knikken en knikkende knieën. Hoongelach maar dan van jezelf, wie ben je eigenlijk nog? Je schouders gaan omhoog, je mondhoeken naar beneden en triest zit je te lachen. Naar jou kijken is als door een verrekijker loeren, objects in the mirror are further than they appear, voorzichtig rijden dus. Had je maar een spiekbriefje met alle antwoorden op, voor ons. Maar, je bent het schrijven al lang verleerd.

We zien je daar wel staan, op een krakkemikkige, houten toren met drie steunpilaren heen en weer zwalkend in de ijle lucht. Als in een schaakspel raas je vooruit, je wijkt niet en zeker niet van standpunt. Stampvoetend als een klein kind verplicht je tot luisteren. Dus we luisteren, onze oren zijn volledig ter uwer beschikking, maar bij wie-dan-ook denk maar niet dat we niet denken! Elk woord wordt gekauwd, herkauwd, ingeslikt of uitgespuwd. De grond ligt bezaaid met rochels die voor jou meer betekenen dan voor ons, maar blijf vooral doorgaan. Want hoe langer je bazelt, hoe meer luisteraars hun oren sluiten. We kijken naar je op, maar pas op, hoogmoed komt voor de val. En daar heb je het al! Het publiek moppert, een dappere schraapt zijn keel, stilte. De schraper begint een tegenargument, jouw mond valt open. De spanning is te snijden, er wordt op reactie gewacht, maar je kauwt zo op je woorden dat je er bijna in stikt. Je slikt. Je opent toch maar je mon...

Je trekt aan me. Je roept dat het te laat is. Ik moet je volgen, door bloemenvelden en bomen in en we vallen. Je blijft trekken. We vallen, trippen, dieper ondergronds, buitenwerelds. We vallen en landen en je blijft trekken. Is het dan zo laat op de dag dat het effectief te laat is? Ik blijf maar volgen terwijl jij blijft trekken. Tot ik vergeet en toch weet dat ik ergens te laat voor ben.