Lynn Van Hoof

Ik heb zin om tegen schenen te stampen, om in het rond te slaan en in een tantrum uit te barsten. Ik wil jou in het gezicht slaan en die vieze grijns verbrijzelen, roepen en tieren dat het genoeg is geweest en de wereld om zeep. Ik heb nood aan een flinke schreeuwwedstrijd waar ik voor een keer de winnaar ben en de rest van me wegloopt. Geef me gelijk dan kan ik stoppen met aan je haren te trekken, en kan je die bloedneus verzorgen, het is toch geen gezicht. Of ik kalm wil blijven? Dat ben ik, toch? Ja, nu wel. Het gat in je gebit vertelt een ander verhaal. En ik geniet ervan, hoe je onder mijn voet ligt en je ruggenmerg kraakt onder mijn woest gewicht. Ik ben rustig, geen paniek, ik help je recht. Niet bang zijn, ik doe je niks meer. Gelukkig is dit maar tekst.

Vergeet niet dat je geleefd hebt zoals enkel jij het wou en kon, en een kopie van jou half zo goed weet wat het is jij te zijn. Dat zij die naar je opkijken dat niet zomaar doen of zij die neerkijken dat snel beu zijn, want volgen kan en hoort ook niet. Vergeet niet dat jij onvergetelijk bent en je woorden nog door vele breinen zullen echoën. Je denkt misschien slechts mens te zijn, maar geloofde de Egyptenaren niet dat als een naam herhaald wordt een sterveling onsterfelijk? Jij bent voor herhaling vatbaar, we doen het allemaal nog eens dunnetjes over, ook als je er niet bij bent. Dat doen we nu immers al, achter je rug roddelen, niet echt. Vergeet vooral niet dat jij slechts mens bent, met een onsterfelijke naam.