We moeten vechten, schrijven met het bloed in onze inktpatronen, foto's maken ter illustratie van waar onze tranen opdroogden, waar onze adem stokte, met uitleg als: ik toon u de wereld als spiegel, bekijk jouw dubbelganger en de kopieën van je kinderen. Daar in dat ver van mijn bed land. Komt het dichterbij? De krant is dagelijks een overlijdensbericht, de reacties meningen in plaats van medeleven. A la minute worden we columnist en de slacht- offers spelfouten. Zij die sterven groeten u, tijdens het journaal. Let goed op tijdens het nieuws op uw T.V., want die vrouw die nu nog vreemd spreekt heeft morgen geen tong meer. We schrijven geschiedenis waar we decennia later spijt van krijgen, zeker als het zwart op wit in studieboeken staat. Survivor's guilt krijgt vast een nieuwe betekenis, iets als: "Het had gekund, maar we wilden niet." Het woord 'Sorry' zal op ieders lippen liggen wanneer we de hand schudden van voor...
