Lynn Van Hoof

In de zee ligt een schat daar waar de zon het hardst op het water schittert. Het was iets dat ik als kind altijd geloofde. Jij steekt je tong uit en meent de lucht te proeven. Ik mijmer en zout zet zich op mijn lippen. Hoe zouden de jouwe nu smaken? Zoet? Als weemoed, als heimwee, als een zodanige vertrouwdheid dat niets hetzelfde is. Kus me dan, laat me de hypothese bevestigen. Lik het zilt van mijn lippen, laat de zon er in schitteren.

Ik wandel langs het kronkelende zanderige pad, het leidt me naar een groene diepte midden in de stad. Een long die mijn longen vult, de geur van wedergeboorte. Een herkansing in mijn hoofd. De takken die me omhelzen, de wind die me rust influistert. Kom bij me zitten, ik blijf nog even.

Ze waanden ons verloren. Twee verschillende puzzels missen ieder één stukje. Ze zijn weggegooid, afval. Toen ze ons terug vonden, bleken we in elkaar te passen.

Soms lijkt het alsof je me woorden toefluistert tijdens het kussen. Als rupsen die in mijn mond ontpoppen tot onzichtbare vlinders, die zich op hun beurt in jouw maag nestelen. Wat van mijn lippen rolt zit al lang in jouw hoofd, kostbaarheden in de kluis, naast de revolver waarvan ik de loop heb dichtgelast, en vergeelde bankbiljetten. Het zijn je dromen die mijn oorschelpen strelen. De belofte van het aards paradijs, waar onze zonden door de vingers glippen en het drinkwater aantasten. Voor je het weet is iedereen gelukkig, en wij strelen de zon, het goud is ons gegund. We schilderen elkaar als meesterwerken en een tijd lang is tijd wat de wereld deed stil staan. Dat alles vast wordt gelegd is net de manier om los te laten, om te proeven van parels die lekkerder worden bij het groeien van ongeloof. Begrijpen hoeft niet, smaak is onbelangrijk. Wanneer ik naar je toeloop om me in je armen te nestelen en iedereen te vergeten, laat je me dat toe. Dan z...

Wil je met me dansen? Met me zweven tot we enkel onszelf zijn, wij twee als één? Laat de rest maar kijken, onze stappen tellen. Jouw handen in de mijne en de wereld is van ons. De muziek stijgt naar mijn hoofd en je ogen haken zich vast, laat me niet los. Blijf dansen, ik wil verder, hoger zweven. Jij mag op mijn tenen staan

Poëzie = het bruisen van je vingers wanneer je hersens kronkelen en je doen vergeten dat je slechts mens bent.