Lynn Van Hoof

Ze trok haar neus op, zwiepte haar haren recht in het gezicht van wie op haar tenen stond. Met vaste tred werd ze ongrijpbaar, onbegrijpbaar. Haar heupen hypnotiseerden. Elke hakkentik gaf haar moed. Het echoede, achter haar rug werd het stil.

Het rammelt, het rommelt. Het bromt en gromt. Het spettert, het klettert. Het spat alles nat. Fotoflits! Zweepslag! Zandzakken! Sirenes! 'Ik pak ni op papier.' 'Amai, m'n oren.' 'Water in mijne kelder.' 'Oei, er is er ene verzopen.' We klagen en zagen: 'Het weer Doet het weer!'

Ik dans terwijl ik mijn naam in steen kerf. Mijn naam wordt eeuwig, on-ontcijferbaar, pure mystiek. Archeologen zullen mijn steen onder de loep leggen, belichten, als tegen dan de loep nog bestaat, of archeologen. Misschien heb'k te grote ambities en is een steen steen. Je weet nooit, zeg nooit nooit. Alles kan, het kan altijd. Mijn naam op die steen, mijn nalatenschap, beetje zielig. Maar ach, misschien ben'k gewoon wel erg gek.