Lynn Van Hoof

Ik vrees de dood, niet bij mezelf, wel bij een ander. Dan vrees ik de leegte, de ruimte die ik achterlaat in mijn favoriete stoel, of de kilte in bed. Hoe mijn stem in herinnering verder vervaagt tot zelfs mijn lach wordt gewist. Ik vrees de pijn van het gat in een ander hart, hoe dat verlangen mij niet meer bereikt en zout water op mijn foto spat. Nee, de dood doet me niets, het zijn de achterblijvers wiens lijden ik vrees.

Je ligt in mijn hand, mijn grip verstevigt je heerlijke rilling. Het vult me tot aan de lippen met verlangen. Je bent klei wanneer ik me om je heen krul.

Zie die verlaten vitrines met de geur van geheugen als muf verlies. Het zijn stukken spookstad, goed voor een horrorfilm. Alleen als de zomer komt duikt er tijdelijk leven op. Galerijen dienen als farce in de façade van de stad, die leegloopt vanaf oktober. In elke straat verschijnen dan beleefde bordjes als makelaar. Je kan er, voor de juiste prijs gaten kopen en opvullen. Misschien als alles nieuw is, vervalt het verval. Laat ons tot dan allen roepen: Te koop, te koop de gatenstad staat te koop.

Ik hoor te schrijven, zo blijkt. Woorden te boetseren tot wat ongesproken had moeten zijn, vertalingen maken van beelden  die verblinden en verstommen. Discussies op één rechte lijn brengen, verticaal praten over wat gezegd wordt. De woede De schaamte Proberen te relativeren wat onmogelijk te begrijpen valt, terwijl iedereen roept dat ie het beter weet. Ik hoor te schrijven, zo blijkt. Maar de inkt in mijn pen is op.

Of op z'n minst op de online versie ervan. Ter ere van de manager van het jaar, Carta Mundi CEO Chris Van Doorslaer, werd er door stad Turnhout een receptie opgezet. Niet enkel mocht Collectief Dichterbij -met leden Wim Paeshuyse, Iris Wynants, Sus Van De Leest en ikzelf- een poëtisch intermezzo verzorgen, er werd ook een zeer speciaal cadeau gegeven. Chris Van Doorslaer werd in januari door Trends verkozen tot manager van het jaar. Om deze heuse prestatie te vieren wilde stad Turnhout hem in de bloemetjes zetten. Dat gebeurde op 17 maart 2016, in het nationaal museum van de speelkaart in Turnhout. Buiten de gewoonlijke speeches van burgemeester, de man of the hour en andere belangrijke mensen, mochten wij -leden van Collectief Dichterbij- de nodige rustmomenten vullen met poëzie en muziek. Mijn gedicht Blufpoker , speciaal geschreven voor de gelegenheid, maakte er zijn debuut. Als slot van de avond kwam het speciale cadeau, wat door burgemeester Eric Vos en Chris Van Door...

Als de kaarten worden gedeeld hoop je op een goede hand, waarmee je iedereen kan aftroeven. Er wordt dan open kaart gespeeld, toch laat niemand in zijn kaarten kijken. Ze bluffen zich door het spel. Ik wil zijn als de harten aas. Uniek in zijn dubbele waarde, en met een groot hart.

Soms moet je luisteren naar je eigen woorden. De microfoon op je headphones aansluiten en het vreemde uit je stem halen. Soms moet je een stoel pakken en naast jezelf gaan zitten. Laat er dan maar even een ongemakkelijke stilte zinderen voor je vraagt hoe het gaat. Pas als je jezelf weer in de spiegel herkent, kan je die de anderen voorhouden.