Lynn Van Hoof

Zo mooi dat het spreken haar slechts in herhaling ging. De kopiiste van schoonheid, die enkel zichzelf hoorde en haar spiegelbeeld als lege diepte zag. 'Arm kind.', zeg ik. 'Arm kind.', zegt zij. Haar tranen kussen de bloem die haar nooit zag staan. Zij ziet hem wel, opnieuw en opnieuw. Arm kind.

We balanceren tussen dit, hier en het mogelijke. Bij elke stap moeten we loslaten wat ons neer kan halen en grijpen wat ons weer een stap verder sleurt.

Je durft je volledig aan me bloot te geven. Ik kan mijn vingers over jouw naaktheid halen en elk zintuig aan jouw onderwerpen. Je zou me niet haten als ik elk stukje van je mensenvlees betast en ontleed tot enkel nog je ogen alles zeggen. Nee, je zou steeds meer van me houden, je zou me evengoed verslinden en het laatste wat van mijn lippen rolt is jouw naam. En het raakt je tot op het bot, en je ogen zeggen alles.

Kijk, nee, wacht, geef hier die hand en glij met je vinger over dit stukje huid. Voel je wat ik bedoel?

Ik draag jou en de woorden die je zo graag in mijn gezicht wreef, mijn hele leven mee. Ik draag jou en de twijfels die groeiden  tot complexen, mijn hele leven mee. Ik draag jou en jouw visie die hardnekkig en de mijne werd, mijn hele leven mee. Ik draag jou en mijn gevecht tegen wat jij  mij maakte, mijn hele leven mee. Ik draag jou in mijn achterhoofd. De niet te vergeten lach, naam, gezicht, mijn hele leven mee. Ik draag mij, dankzij jou, mijn hele leven mee.

Je maakt een tocht. Mijn trillende huid is jouw zee, golvend langs de kiel van je vingertoppen. Mijn haartjes zijn de kam van een aan de oppervlakte rijzend zeemonster. Mijn hart bonkt wilder,  mijn borst stokt in lange halen, mijn hijgen als stormwind en  mijn lippen klaarkrullend wachten op die steeds maar gevoelige snaren rakende vingers. Je houdt halt in mijn hals en streelt langs de in mijn oren bonzende slagader. Mijn mond opent stil wanneer je tanden me bij m'n nekvel nemen. Een zacht piepje: niet stoppen, ga door, tot ik kleuren hoor  en tijd even sterft.