Lynn Van Hoof

Het heeft iets poëtisch, een stil kind dromend van God weet wat. Hij is plots filosoof, zijn levensvraag nog pril en nieuw: Hoe? En: Waarom? Moeder en vader, zijn wegwijzers. Het rechte pad, zijn doel. Het wordt een wilde ontdekkingsreis vol obstakels en overwinningen. Maar ach, laat hem nog dromen van God weet wat. 

En het maakt niet uit wat ze zeggen, het gefluister klinkt door. Ze kunnen roepen en brullen, de stilte luidt het hardst. Het verzwegene weegt het zwaarst, dus tier maar, schreeuw! Sluit die lippen, vooral niet.

Een mens is als een snoepje. Je proeft zijn echte smaak pas als je de kern bereikt.