Lynn Van Hoof

Ik voel me een gefaald mens niets bereikt naamloos kansloos Ik kijk op naar velen droom luid maar telkens weer snijdt het diep hoe ik van diep naar dieper zak of ergens blijf steken.

Ik sta, geen idee waarom, in een rode kamer met flikkerend licht. Ik word hardnekkig in een zetel geduwd. Een scherm flitst aan. Mijn hoofd zwelt herinnering. Waarom prikken tranen, trilt mijn lip tussen glimlach en pruil? Wat voel maar zie ik niet? Het wordt stil en met grote ogen besef ik mezelf.

Het is ochtend. Zonnestralen priemen door gordijnen en tekenen een streep licht op gevulde lakens. Een jonge vrouw draait zich erin om en schrikt vijf minuten later wakker. Het is acht uur en de wekker laat dat even weten. De jonge vrouw wrijft de slaap uit haar ogen en kijkt naar de lichtvlek op haar bed. Ze zucht en beseft Het is tijd om naar buiten te gaan. Ze maakt zich klaar, rookt nog een sigaret en kijkt naar haar masker. Elke dag draagt ze het, elke dag twijfelt ze. Ook vandaag. Maar ze besluit snel Vandaag is niet de dag om het ware gelaat te tonen.

Alles is relatief hoewel soms vastgeroest in gewassen breinen. Sla je vleugels open, vlieg waar zij niet konden! Het maakt niet uit, want vrijheid is een breed begrip.

Ik droomde bedrog tot ik wakker schrok. Een laag afschuw lijmde mijn mond, maar ik vergat terstond de pas uitgespuwde leugens. Ik hoorde nog de herhaling van een misselijke grijns. Een diepe zucht ontsnapte mijn longen en ik besloot slaperig nooit meer te slapen.