Lynn Van Hoof

Je nam mijn hart, wikte en woog het, verborg het, diep, binnenin je ziel terwijl een eclips langs je groene irissen voer en ik me verloor in onze bespeelde tijd. Je nam me op, een kind dat voorzichtig een herfstblad bewaart tussen de telefoon boek, zachtjes ademend om dat broos moment niet te breken. Je was een storm die halt hield, mijn grondvesten deed beven en mijn ramen condenseren. Mijn knieën knikten mijn rug rilde mijn ziel was verloren.

Wat is een gewetensvraag? Vraagt mijn geweten zich af. Is het de vraag over hoe wat waar wordt en wanneer wie? Of waarom? Of gaat het over goed en kwaad of net die ingeving die wel kwaad lijkt, maar goed bedoeld is? Ach mens laat je geweten spreken. 

Je wekker wekt de ketens van verplichting Achter slot en grendel in het leven, het onbewuste besef van boeien Op straat, vrolijk kind vast aan verwachtingen Vrijheid! Vergeten.