Lynn Van Hoof

De TL-verlichtte, lege bus huist vier man en een paardenkop op de grijze stoelen. Pure gruwel op een leeg gevoel, na een oneeuwig afscheid en een afgelastte afspraak. Versterkt door een bijpassend deuntje vastgeroest in je oren en een boek vol zwarte romantiek tussen je verkrampte vingers. Je kijkt rond met kille ogen en grimmige mond, duidelijk wordt dat je geen zin hebt in een avondse babbel. Je zit te schrijven, te denken als een ketter en voelt je verbrand worden langs de busroute. Na het passeren van dat ene pretpark, ook zo melancholiek, nu een zwarte vlek, zie je nog de brandstofprijs. Je denkt: 'Dat ze me om die prijs verbranden, had me dan beter met was overgoten. Als een kaars, als de Christenen bij Nero.' Je gedachten dommelen in, het verdovende middel 'bus', begrijpt u wel. Je krijgt heimwee naar je bed.

Als een buikdanseres roept het passie op, een buikgevoel dat opborrelt en het hart doet ontvlammen. Je staat recht en schrikt resoluut je heupen, stormt op je doel af schreeuwt je absolute gelijk. Plots kijk je naar de overkant en beseft bleek, stil 'We vechten gelijk.'

Teder kabbelt het jonge water langs liefelijke oevers en ontdekt speels de zoom van elke steen, stoeit vol overgave met kleurige visjes tot het zich afsplitst in een delta en samenvloeit met vreemde stromen. Het twijfelt, verdiept en verduistert, stroomt sneller, treedt uit zijn oevers en spoelt hardvochtig omlaag. Het dondert neer in een onbekende rivier, tolt ronde de nieuwe stroming, vertrouwt het warme water en vloeit schilderachtig verder.